คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1699/2499

เจ้าของรถยนต์ยินยอมอนุญาตให้ลูกจ้างซึ่งเป็นคนประจำรถแต่ไม่ใช่คนขับรถเพื่อหาคนโดยสาร เมื่อลูกจ้างขับรถไปชนเกิดการเสียหายโดยประมาท นายจ้างซึ่งเป็นเจ้าของรถยนต์ต้องร่วมผิดในค่าเสียหายนั้นด้วย.

คดีมีปัญหาสู่ศาลฎีกาเฉพาะจำเลยที่ ๑ โดยโจทก์ฟ้องว่าจำเลยที่ ๒ เป็นลูกจ้างจำเลยที่ ๑ เพื่อบำเหน็จเป็นทางค้าของจำเลยที่ ๑ จำเลยที่ ๒ ขับรถโดยประมาทเป็นเหตุให้ชนร้านของโจทก์เสียหาย ๕,๒๕๐ บาท ขอให้จำเลยชดใช้

จำเลยที่ ๑ ปฏิเสธว่าจำเลยที่ ๒ ไม่ใช่ลูกจ้างจำเลยที่ ๒ ขะโมยรถไปขับ ค่าเสียหายไม่ควรเกิน ๕๐๐ บาท

ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยที่ ๑ ไม่ต้องร่วมรับผิด ให้ยกฟ้องสำหรับจำเลยที่ ๑ เสีย

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้จำเลยที่ ๑ ร่วมรับผิดด้วย

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยที่ ๒ เป็นลูกจ้างของจำเลยที่ ๑ คนขับรถชื่อนายเอี่ยน จำเลยที่ ๑ รู้เห็นยินยอมอนุญาตให้จำเลยที่ ๒ ขับรถของจำเลยที่ ๑ มานานแล้ว ระหว่างที่ขับรถไปเกิดเหตุชนห้องโจทก์นั้นก็น่าเชื่อว่าขับไปเพื่อหาคนโดยสาร อนึ่งค่าเสียหายที่ศาลอุทธรณ์กำหนดมานั้นก็เห็นว่าสมควรแล้ว ศาลฎีกาจึงพิพากษายืน.