คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 17/2520

ผู้เสียหายใช้ไม้แก่นกลมเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 1 นิ้ว ยาวประมาณ 1 เมตร เป็นอาวุธทำร้ายจำเลยหลายครั้ง และขณะจำเลยล้มลงไปที่พื้นดิน ผู้เสียหายจะใช้ไม้นั้นตีซ้ำอีก นับเป็นภยันตรายที่ใกล้จะถึงและยากที่จะหนีให้พ้นภยันตรายนั้นได้ทันท่วงทีเพราะผู้เสียหายอยู่ห่างจำเลย ประมาณ 2-3 เมตรเท่านั้น จำเลยจึงยิงผู้เสียหายเพียง 1 นัด ในขณะนั้น การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุ จำเลยไม่มีความผิด

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยใช้ปืนเป็นอาวุธยิงผู้เสียหายโดยมีเจตนาฆ่า แต่การกระทำไม่บรรลุผล ผู้เสียหายเพียงแต่ได้รับอันตรายสาหัส ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๘๘, ๘๐

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า จำเลยใช้อาวุธปืนยิงผู้เสียหาย เป็นการป้องกันตัวเกินกว่าเหตุ พิพากษาว่ามีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘,๘๐ ประกอบด้วยมาตรา ๖๘, ๖๙ ให้จำคุก ๓ ปี

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกาในปัญหาข้อกฎหมายว่า การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุ

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การที่ผู้เสียหายใช้ไม้ซึ่งได้ความว่าเป็นไม้แก่นกลม เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ ๑ นิ้ว ยาวประมาณ ๑ เมตร เป็นอาวุธทำร้ายจำเลยหลายครั้ง และขณะจำเลยล้มลงไปที่พื้นดิน ผู้เสียหายจะใช้ไม้นั้นตีซ้ำอีก นับเป็นภยันตรายที่ใกล้จะถึงและยากที่จะหนีให้พ้นภยันตรายนั้นได้ทันท่วงที เพราะผู้เสียหายอยู่ห่างจำเลยประมาณ ๒-๓ เมตร เท่านั้น จำเลยจึงยิงผู้เสียหายเพียง ๑ นัดในขณะนั้น การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุ ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๖๘ จำเลยไม่มีความผิด

พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์