คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 171/2494

ใช้ห้องเช่าเป็นสำนักหญิงนครโสเภณีนั้น มิใช่ใช้เป็นที่อยู่อาศัยตามความหมายในพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า ฯลฯ หากใช้เป็นที่รับบุคคลอื่นเข้ามาเพื่อประกอบกิจในทางความใคร่จึงนับเป็นเคหะที่อยู่ในความคุ้มครองแห่ง พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯลฯ มิได้ ผู้เช่าจะอยุ่ในห้องนั้นด้วยหรือไม่ ไม่ทำให้การวินิจฉัยเปลี่ยนแปลง

คดีนี้ มีปัญหาที่จะต้องวินิจฉัยเพียงว่า การที่จำเลยเช่าห้องของโจทก์อยู่ และได้ใช้ห้องตั้งเป็นสำนักหญิงนครโสเภณีจำเลยจะได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขันหรือไม่

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ขับไล่จำเลย

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การใช้ห้องเช่าเป็นสำนักหญิงนครโสเภณีนั้น มิใช้เป็นที่อยู่อาศัยตามความหมายในพ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน หากใช้เป็นที่รับบุคคลอื่นเข้ามาเพื่อประกอบกิจในทางความใคร่ จึงนับเป็น เคหะที่อยู่ในความคุ้มครองแห่ง พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขันมิได้ และห้องนั้นจำเลยจะอยู่ด้วยหรือไม่ ไม่ทำให้การวินิจฉัยเปลี่ยนแปลง

จึงพิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์