โจทก์ฟ้องว่า จำเลยไม่มีอำนาจโดยชอบด้วยกฎหมาย ได้ปลูกสร้างอาคารรุกล้ำเข้าไปในแนวเขตถนนสาธารณะ จึงขอพิพากษาว่าที่พิพาทเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน ห้ามมิให้จำเลยและบริวารเกี่ยวข้องและบังคับให้รื้อถอนอาคารที่รุกล้ำออกไป
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า ที่พิพาทเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน ห้ามจำเลยและบริวารเกี่ยวข้อง กับให้จำเลยรื้อถอนอาคารบ้านเรืองในส่วนที่รุกล้ำออกไปจากที่พิพาท
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกาในข้อกฎหมายเท่านั้น
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์ว่า ที่พิพาทนี้เป็นถนนสาธารณะ ซึ่งพลเมืองใช้ประโยชน์ร่วมกัน และเป็นที่สาธารณสมบัติของแผ่นดิน อยู่ในเขตเทศบาลเมืองสตูล ซึ่งมีนายเขตต์ ฉัตรศิริ เป็นนายกเทศมนตรี ทั้งฟังว่าจำเลยได้ปลูกสร้างอาคารรุกล้ำเข้าไปในถนนสาธารณะดังฟ้องด้วย
ปัญหามีว่า โจทก์จะมีอำนาจฟ้องจำเลยคดีนี้หรือไม่ เห็นว่าฟ้องโจทก์ขึ้นต้นด้วยคำว่า "นายกเทศมนตรีเทศบาลเมืองสตูล โดยนายเขตต์ ฉัตรศิริ โจทก์" เช่นนี้ก็หมายความว่าฟ้องในนามของเทศบาล ไม่ใช่นายเขตต์ฟ้องเป็นส่วนตัว อนึ่ง ตามพระราชบัญญัติเทศบาล พ.ศ. ๒๔๙๖ มาตรา ๗ ก็ระบุว่า ให้เทศบาลเป็นทบวงเมือง มีอำนาจหน้าที่ตามพระราชบัญญัตินี้และกฎหมายอื่น เช่นนี้ จำเลยจะเถียงว่าเทศบาลเมืองสตูลไม่ใช่ทบวงการเมือง จึงฟังไม่ได้ เมื่อเทศบาลเป็นทบวงการเมืองและเป็นนิติบุคคล ตามคำสั่งของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยซึ่งออกโดยอาศัยอำนาจตามประมวลกฎหมายที่ดิน มาตรา ๘ ก็ได้มอบอำนาจหน้าที่ให้เทศบาลดูแลรักษาดำเนินการคุ้มครองป้องกันที่ดิน ซึ่งเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดินที่อยู่ในเขตเทศบาลนั้นด้วย เช่นนี้ ก็หมายความว่า รวมทั้งให้มีอำนาจฟ้องร้องคดีผู้ที่บุกรุกด้วย ฉะนั้น เมื่อถนนสาธารณะนี้อยู่ในเขตเทศบาลเมืองสตูลอันอยู่ในความควบคุมดูแลรักษาของเทศบาลเมืองสตูลโดยนายเขตต์ ฉัตรศิริ นายกเทศมนตรี จึงมีอำนาจฟ้องจำเลยในนามเทศบาลได้ ข้อโต้เถียงของจำเลยทั้งสองฟังไม่ขึ้น
พิพากษายืน ให้ยกฎีกาจำเลย