คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1712/2497

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทำร้ายร่างกายผู้เสียหาย ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยและผู้เสียหายวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและตัวต่อตัว ศาลก็ลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายได้ (ม.+) ไม่ใช่เป็นเรื่องข้อเท็จจริงที่ได้ความตามทางพิจารณาต่างกับฟ้อง

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้บังอาจใช้ไม้ตะพดไม้ไผ่ตีทำร้ายร่างกายนายเปรื่อง ทองเพิ่มบาดเจ็บ ขอให้ลงโทษ ตาม ก.ม.อาญา ม.๒๕๔

จำเลยปฏิเสธต่อสู้อ้างฐานที่อยู่

ศาลชั้นต้นฟังว่า จำเลยและผู้เสียหายวิวาทกัน เมื่อฟ้องบรรยายว่าจำเลยทำร้ายผู้ตายฝ่ายเดียวแต่ข้อเท็จจริงในทางพิจารณาได้ความต่างไปจึงลงโทษจำเลยไม่ได้ พิพากษาให้ยกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ พิพากษากลับให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.อาญา ม.๒๕๔ จำคุก ๓ เดือน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังว่าเป็นเรื่องวิวาททำร้ายกันจำเลยผู้ทำร้ายย่อมไม่พ้นผิด และกรณีจะยกฟ้องโดยถือว่า ทางพิจารณาต่างกับฟ้องไม่ได้ ศาลอุทธรณ์ลงโทษจำเลยชอบแล้ว แต่เห็นว่าบาดแผลไม่มากนักและจำเลยอายุเพียง ๒๒ ปี จึงพิพากษาแก้เฉพาะว่าให้รอการลงโทษจำเลยไว้มีกำหนด ๓ ปี นอกนั้นคงยืน