คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1742/2494

ผู้เสียหายเป็นโจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยบุกรุกและทำร้ายร่างกายโจทก์ ต่อมาอัยการฟ้องโจทก์กับจำเลยหาว่าวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกันในที่สาธารณะสถาน เนื่องจากกรณีเดียวกันนี้ โจทก์จึงร้องขอต่อศาลให้งดการพิจารณาคดีของโจทก์ไว้รอผลคดีที่อัยการ เป็นโจทก์ จนศาลพิพากษายกฟ้องคดีที่อัยการเป็นโจทก์ คดีถึงที่สุดแล้วโจทก์จึงขอให้ศาลดำเนินคดีของโจทก์ที่รอไว้ต่อไป ดังนี้คดีไม่ต้องด้วย ป.ม.วิ.อาญามาตรา 39 (4) สิทธิฟ้องร้องของโจทก์ที่ฟ้องไว้แล้ว ยังคงมีอยู่ หาได้หมดไปไม่

(อ้างฎีกาที่ 149/2483)

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลย ฐานสมคบกันบุกรุกและทำร้ายร่างกายโจทก์ ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๓๒๙,๒๕๔,๖๓

ได้ความว่า โจทก์ฟ้องคดีนี้ไว้แล้ว ต่อมาอัยการเป็นโจทก์ฟ้องนางเอิบโจทก์กับจำเลยที่ ๑-๓ ในคดีนี้ หาว่าวิวาททำร้ายร่างกายกัน โจทก์จึงขอให้รอคดีนี้ไว้ก่อน ศาลอนุญาต ต่อมาคดีที่อัยการเป็นโจทก์ฟ้องศาลพิพากษายกฟ้อง คดีถึงที่สุด โจทก์จึงขอให้ดำเนินคดีนี้ต่อไป

ศาลชั้นต้นเห็นว่า โจทก์หมดสิทธิ ฟ้องร้องในคดีทำร้ายร่างกายแล้ว ส่วนคดีบุกรุกไม่เชื่อพยาน จึงพิพากษายกฟ้อง

นางเอิบโจทก์ อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า คดีนี้นางเอิบโจทก์เป็นผู้เสียหาย ย่อมมีอำนาจฟ้องจำเลย และได้ฟ้องจำเลยไว้ก่อนพนักงานอัยการโจทก์แล้ว สิทธิฟ้องร้องจึงหาได้ถูกบั่นทอนไปประการใดไม่ ตามนัยแห่งฎีกาที่ ๑๔๙/๒๔๘๓, ๓๗๙/๒๔๘๖, ๗๑๕/๒๔๘๙ และฟ้องข้อเท็จจริงว่าจำเลยกระทำผิด จึงพิพากษาให้ลงโทษจำเลยตามฟ้อง

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า สิทธิฟ้องร้องของโจทก์ ที่ได้ฟ้องไว้แล้ว ยังคงมีอยู่หาได้หมดไป เพราะเหตุถูกพนักงานอัยการฟ้องและศาลยกฟ้องแล้วไม่ คดีของโจทก์ไม่ต้องด้วยมาตรา ๓๙ (๔) แห่ง ป.ม.วิ.อาญา ฎีกาของจำเลยจึงตกไป คงพิพากษาแก้ในเรื่องโทษ นอกนั้นยืน