คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1745/2497

การมีไม้สักแปรรูปไว้ในครอบครองเกิน .02 ม.ลูกบาศก์โดยมิได้รับอนุญาตเป็นการผิด พ.ร.บ.ป่าไม้ พ.ศ. 2484 ม.48 ฉะนั้นไม้สักของกลางต้องริบและในฟ้องไม่ต้องกล่าวว่าไม้สักรายนี้เป็นไม้หวงห้าม เพราะ พ.ร.บ.ป่าไม้ (ฉบับที่ 3) 2494 ม.4 บัญญัติว่าไม้สักเป็นไม้หวงห้ามทั้งสิ้น

คดีนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันมีไม้สักแปรรูป มีเนื้อไม้ ๓.๑๔ เมตรลูกบาศก์ไว้ในครอบครองโดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานและนำเคลื่อนที่โดยไม่มีใบเบิกทาง ขอให้ลงโทษ

จำเลยทั้งสองรับว่า มีไม้สักแปรรูปจำนวนดังฟ้อง แต่การกระทำของจำเลยไม่เป็นผิดเพราะไม้สักดังกล่าวมิใช่ไม้หวงห้าม

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติป่าไม้พ.ศ. ๒๔๘๔ มาตรา ๔๘ กะทงเดียว และศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าฎีกาข้อ ก.ของจำเลยที่คัดค้านว่าฟ้องโจทก์ไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา ๑๕๘(๒) เพราะไม่กล่าวรายละเอียดในฟ้องว่าไม้สักของกลางเป็นไม้หวงห้ามหรือไม่นั้น พระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๘๔ มาตรา ๗ ที่แก้ไขใหม่ตามพระราชบัญญัติป่าไม้ (ฉบับที่ ๓) พ.ศ.๒๔๙๔ มาตรา ๔ นั้น ไม้สักเป็นไม้หวงห้ามทั้งสิ้น ฉะนั้นโจทก์จึงไม่จำต้องกล่าวในฟ้องว่าไม้สักของกลางในคดีนี้เป็นไม้หวงห้าม

และเห็นว่าการมีไม้แปรรูปไว้ในครอบครองกิน ๐.๒๐ เมตรลูกบาศก์ภายในเขตต์ควบคุมการแปรรูปไม้โดยมิได้รับอนุญาตเป็นการผิดพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ.๒๔๘๔ มาตรา ๔๘ ฉะนั้นไม้ของกลางในคดีนี้จึงเป็นไม้ที่มีไว้หรือได้มาเนื่องจากการกระทำผิดพระราชบัญญัติป่าไม้ ต้องริบพิพากษายืน ให้ยกฎีกาจำเลย