คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1752/2494

บาดแผลถูกทำร้ายที่หน้าถึง 3 แห่ง คือ (1) ตรงขอบตาล่างข้างซ้ายกว้าง 1 ซ.ม.ยาว 2 ซ.ม. ฐานแผลช้ำบวมห้อเลือด (2) ตรงริมฝีปากล่างกว้าง 2 ซ.ม. ยาว 3 ซ.ม. ฐานแผลช้ำบวมห้อเลือด (3) ตรงขากันไกรข้างซ้ายกว้าง 1 ซ.ม. ยาว 3 ซ.ม. ช้ำบวมผิวหนังถลอก

ผู้ชันสูตรพิเคราะห์ เห็นว่ารักษาประมาณ 15 วันหาย ดังนี้ก็ถือว่าเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บตามก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 254 แล้ว

คดีนี้ โจทก์หาว่า จำเลยบังอาจใช้เท้าเตะนายสาลีโจทก์หลายที มีบาดเจ็บปรากฎตามรายงานชันสูตร ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๔

จำเลยให้การรับสารภาพว่าได้ทำร้ายนายสาลีบาดเจ็บตามรายงานชันสูตรที่โจทก์จริง

โจทก์จำเลยไม่สืบพยาน

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยผิดตามก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๔ จำคุก ๑ เดือน ปรับ ๔๐ ลดตามมาตรา ๕๙ กึ่งหนึ่ง คงจำคุก ๑๕ วันปรับ ๒๐ บาท โทษจำให้ยกเสีย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่าจำเลยผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๓๓๘ ข้อ ๓

นายสาลีโจทก์ฎีกาว่า บาดแผลถึงบาดเจ็บ

ศาลฎีกาเห็นว่า แผลตามรายงานชันสูตรมี

๑. ตรงขอบตาล่างข้างซ้าย กว้าง ๑ ซ.ม. ยาว ๒ ซ.ม. ฐานแผลช้ำบวมห้อเลือด

๒. ตรงริมฝีปากล่าง กว้าง ๒ ซ.ม.ยาว ๓ ซ.ม. ฐานแผลช้ำบวมห้อเลือด

๓. ตรงขากันไกรข้างซ้ายกว้าง ๑ ซ.ม.ยาว ๓ ซ.ม.ช้ำบวมผิวหนังถลอก

ผู้ชันสูตรพิเคราะห์เห็นว่ารักษาประมาณ ๑๕ วันหาย

ศาลฎีกาเห็นว่าบาดแผลถูกทำร้ายที่หน้าถึง ๓ แห่ง ผู้ชันสูตรเห็นว่ารักษาประมาณ ๑๕ วันหาย ย่อมแสดงว่ามิใช่เล็กน้อย เห็นว่าต้องวินิจฉัยว่าเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บตามมาตรา ๒๕๔ จะยกเอาการที่จำเลยมิได้ใช้อาวุธทำร้าย หรือการที่ไม่เป็นบาดแผลถึงโลหิตไหลมาถือว่า ยังไม่ถึงบาดเจ็บนั้น หาชอบไม่ จึงพิพากษาแก้ศาลอุทธรณ์ ให้ลงโทษจำเลยตามก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๔