คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 177/2488

ฟ้องขอให้ศาลบังคับจำเลยให้ให้โจทก์ไถ่ทรัพย์สินขายฝากคืนและรับเงิน 2600 บาท ดังนี้เป็นคำขอให้ปลดเปลื้องทุกข์กำหนดลงเป็นราคาเงินมิได้ เพราะจำนวนเงินมิใช่วัตถุประสงค์ของโจทก์ ทั้งเป็นคดีไม่มีทุนทรัพย์ผู้พิพากษาศาลชั้นต้นนายเดียวนั่งพิจารณาได้.

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลบังคับจำเลยให้โจทก์ไถ่ทรัพย์สินที่ขายฝากคืนและรับเงินค่าซื้อฝาก ๒๖๐๐ บาทจากโจทก์ ซึ่งปรากฎว่าในศาลชั้นต้นมีผู้พิพากษานายเดียวนั่งพิจารณา จึงฎีกาคัดค้านว่าไม่ชอบด้วยธรรมนูญศาลยุติธรรมและคดีโจทก์มีทุนทรัพย์เดิม ๒๐๐๐ บาท ไม่ต้องห้ามฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าโจทก์ขอให้บังคับจำเลยรับไถ่ถอนที่ดินตามสัญญาขายฝากเท่านั้นเงิน ๒๖๐๐ บาท ไม่ใช่ทุกข์ที่โจทก์ขอให้ปลดเปลื้องคดีโจทก์เป็นคำขอให้ปลดเปลื้องทุกข์กำหนดลงเป็นราคาเงินมิได้ทั้งเป็นคดีไม่มีทุนทรัพย์ผู้พิพากษาศาลชั้นต้นเพียงนายเดียวมีอำนาจพิพากษาได้ตามธรรมนูญศาลยุติธรรม ม.๒๒ และคดีนี้ต้องห้ามฎีกาในข้อเท็จจริงตาม ป.ม. วิธีพิจารณาความแพ่ง ม.๒๔๘ จึงพิพากษายืนศาลอุทธรณ์