คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1789/2492

การที่จำเลยมาปรากฎตัวในราชอาณาจักรไทยเป็นการเดินทางผ่านชั่วคราวหรือไม่ พ.ร.บ.คนเข้าเมือง 2480 มาตรา 29 บัญญัติให้เป็นหน้าที่ของจำเลยต้องนำสืบตามข้อต่อสู้ของตน.

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยเป็นคนต่างด้าวเดินทางเข้ามาในราชอาณาจักรสยาม โดยไม่มีหนังสือเดินทางและไม่เสียค่าธรรมเนียมคนเข้าเมือง ขอให้ลงโทษและเพิ่มโทษฐานไม่เข็ดหลาบ จำเลยรับข้อเคยต้องโทษ แต่ต่อสู้ว่า จำเลยตั้งใจจะไปเยี่ยมบุตรที่ตลาดอำเภอวิคตอร์เรียปอยต์ จำเลยจะเดินทางไปทางอื่นไม่สะดวก จึงต้องเดินทางผ่านประเทศไทย ศาลชั้นต้นเห็นว่าการเดินทางของจำเลยเป็นเพียงผ่านประเทศไทยไปชั่วคราว ย่อมถือไม่ได้ว่าการกระทำของจำเลยเป็นการเดินทางเข้ามาในราชอาณาจักร จำเลยยังไม่มีผิด พิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับว่า จำเลยมีผิดตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง ๒๔๘๐ มาตรา ๔๒ ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๓๒ ปรับ ๓๒๐ บาท

จำเลยฎีกา,

ศาลฎีกาเห็นว่า พ.ร.บ.คนเข้าเมือง พ.ศ. ๒๔๘๐ มาตรา ๒๙ บัญญัติให้ความสันนิษฐานไว้ว่าเป็นหน้าที่ของจำเลยต้องสืบให้สมคำต่อสู้ แต่จำเลยนำสืบไม่ได้ จำเลยมีผิดดังฟ้อง

พิพากษายืน.