คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 180/2490

ในคดีเรื่องลักทรัพย์ซึ่งอัตราโทษอยู่ในอำนาจศาลแขวงนั้นแม้โจทก์จะขอให้ใช้ราคาทรัพย์มากมายเพียงไรศาลแขวงก็มีอำนาจพิจารณาพิพากษาได้

ศาลแขวงลงโทษฐานลักทรัพย์แต่ไม่รับพิจารณาในเรื่องที่ขอให้ใช้ทรัพย์เมื่อศาลสูงเห็นว่าการไม่รับพิจารณานั้นไม่ถูกต้อง ก็ย้อนสำนวนให้ศาลแขวงพิจารณาพิพากษาในเรื่องใช้ทรัพย์ใหม่

โจทก์ฟ้องจำเลยฐานลักทรัพย์ และขอให้ใช้ราคา 801 บาทศาลแขวงพระนครเหนือสั่งรับเฉพาะข้อห้ามทางอาญา ส่วนข้อที่ใช้ราคาทรัพย์ไม่รับเพราะขัดต่ออำนาจศาล จำเลยให้การรับสารภาพศาลแขวงพิพากษาจำคุก 6 เดือน

โจทก์อุทธรณ์เรื่องใช้ทรัพย์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ศาลแขวงมีอำนาจรับพิจารณาในเรื่องใช้ทรัพย์ จึงพิพากษาให้จำเลยใช้ทรัพย์ตามฟ้อง

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 44 การเรียกทรัพย์ที่ถูกลัก จะรวมขอไปกับคดีอาญาก็ได้และกฎหมายให้ถือเป็นส่วนหนึ่งของคดีอาญา กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือกฎหมายให้ถือเป็นส่วนหนึ่งของคดีอาญา ส่วนทรัพย์จะมีราคาเท่าใดกฎหมายไม่จำกัดไว้ ศาลแขวงย่อมมีอำนาจพิพากษาได้ แต่ศาลแขวงยังมิได้พิจารณาในเรื่องทรัพย์สมควรให้ศาลแขวงพิจารณาในข้อนี้จึงให้ยกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ในข้อนี้ แล้วให้ศาลแขวงพิจารณาพิพากษาต่อไป