คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 180/2492

พ.ร.บ.ควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภคและของอื่น ๆ ในภาวะคับขัน 2488 กับ พ.ร.บ.สำรวจและห้ามกักกันข้าว 2489 มิใช่กฎหมายที่ใช้แทนกันหรือขัดกัน

(อ้างฎีกา 197,198/2491)

คดีที่มีอัตราโทษอย่างสูงถึง 10 ปี แม้จำเลยให้การรับสารภาพ ศาลก็ต้องฟังพะยานโจทก์จนกว่าจะพอใจว่าจำเลยได้กระทำผิดจริง.

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยบังอาจฝ่าฝืนประกาศของพนักงานเจ้าหน้าที่ โดยจำเลยมีข้าวเปลือกไว้ในความครอบครองโดยไม่แจ้งปริมาณและสถานที่เก็บต่อเจ้าพนักงาน ขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ.ควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภคและของอื่น ๆ ในภาวะคับขัน จำเลยให้การรับสารภาพ ศาลชั้นต้นงดสืบพะยาน แล้ววินิจฉัยว่า ได้มี พ.ร.บ. สำรวจและห้ามกักกันข้าวประกาศใช้แล้ว ประกาศของคณะกรมการจังหวัดที่ออกโดยอาศัย พ.ร.บ.ควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภค ฯลฯ จึงไม่มีผลบังคับแก่จำเลย พิพากษายกฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า พ.ร.บ.ควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภคและของอื่น ๆ พ.ศ. ๒๔๘๘ กับ พ.ร.บ.สำรวจและห้ามกักกันข้าว ๒๔๘๙ มิใช่กฎหมายที่ใช้แทนกันหรือขัดกัน คดีนี้มีอัตราโทษจำคุกถึง ๑๐ ปี แม้จำเลยให้การรับสารภาพ ศาลก็ต้องฟังพะยานโจทก์ จนกว่าจะพอใจว่า จำเลยได้กระทำผิดจริง

พิพากษายกคำพิพากษาศาลล่างทั้งสอง ให้ศาลชั้นต้นสืบพะยานจนสิ้นกระแสร์ความ แล้วพิพากษาใหม่