คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1800/2493

คดีอาญาวันนัดไต่สวนมูลฟ้อง มีแต่ทนายโจทก์ไปศาลแต่โจทก์ไม่ไปศาล พยานก็ไม่ไปศาลเช่นนี้ ถ้าทนายโจทก์ขอเลื่อน ก็อยู่ในดุลพินิจของศาลที่ให้เลื่อนหรือไม่

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นไม่สมควรให้เลื่อน จึงเป็นอันยุติตามที่ศาลชั้นต้น และศาลอุทธรณ์ชี้ไว้ เพราะเป็นดุลพินิจ

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 155,157, 222 ถึง 225, 227

ถึงวันนัดไต่สวน โจทก์ไม่ไปศาล พยานก็ไม่มีทนายโจทก์แถลงว่าได้บอกให้โจทก์ทราบวันนัดแล้วทั้งได้ให้โจทก์เป็นผู้ส่งหมายแก่พยานแต่โจทก์และพยานโจทก์ไม่มีไปศาลตามวันนัด ไม่ทราบเหตุขัดข้องเข้าใจว่าป่วย ขอเลื่อน

ทนายจำเลยคัดค้าน ไม่ให้เลื่อน

ศาลชั้นต้นเห็นว่า โจทก์ทราบวันนัดแล้ว การที่ไม่ไปศาลเพราะเหตุใด ทนายโจทก์ยืนยันไม่ได้ ไม่มีเหตุสมควรให้เลื่อน ให้ยกฟ้องเสีย อนึ่งศาลชั้นต้นเห็นว่า ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 166 คำว่า โจทก์ไม่หมายความถึงทนายโจทก์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ในกรณีเช่นนี้อยู่ในดุลยพินิจของศาลคดีศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ไม่เห็นสมควรเลื่อน จึงเป็นอันยุติตามที่ศาลล่างชี้ไว้ เพราะเป็นดุลยพินิจ เมื่อคดีเลื่อนไม่ได้ เช่นนี้แล้วและพยานก็ไม่มีมาศาล คดีก็ต้องถูกยกฟ้อง

จึงพิพากษายืน