คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1802/2500

ป.วิ.แพ่ง ม.47 หมายถึงกรณีที่ศาลมีเหตุอันควรสงสัยเท่านั้น

ใบมอบอำนาจทำในเมืองต่างประเทศ ลงชื่อผู้มอบและผู้รับมอบกับสามีโจทก์ผู้มอบลงชื่ออนุญาตยินยอมในการนี้และมีพยานลงชื่อรับรอง ทั้งมีกงสุลรักษาราชการแทนกงสุลใหญ่ไทยเมืองเจดาห์ลงชื่อรับรองว่า ตัวโจทก์ผู้มอบอำนาจได้ลงลายมือชื่อต่อหน้าตน โดยมีตราตำแหน่งกงสุลประทับ แม้จำเลยต่อสู้เกี่ยวกับใบมอบอำนาจว่าจำเลยไม่รับรองและอาจจะไม่เป็นดังนั้น ดังนี้ และว่าประเทศอาหรับไม่มีกงสุลสยามและไม่มีบุคคลตามที่ ป.วิ.แพ่ง ม.47 บัญญติไว้ลงชื่อเป็นพยานเช่นนี้ศาลเห็นได้เองว่าไม่มีเหตุอันควรสงสัยว่าจะไม่ใช่ใบมอบอำนาจอันแท้จริง

เมื่อจำเลยคดีนี้ซึ่งเป็นจำเลยในคดีก่อนนั้นด้วยไม่ได้คัดค้านความแท้จริงของคำพิพากษาฎีกาในคดีก่อนซึ่งวินิจฉัยเกี่ยวกับที่พิพาทแปลงเดียวกันกับคดีใหม่นี้และคำพิพากษาฎีกาในคดีก่อนก็ได้อ่านและจำเลยก็ทราบแล้ว จำเลยจะมาอ้างในคดีใหม่นี้ว่าผู้รับอำนาจจากโจทก์ในคดีก่อนได้มรณะและโจทก์ยังไม่ได้มอบหมายให้ผู้อื่นดำเนินคดีแทนเช่นนี้ หาได้ไม่เพราะเรื่องเช่นว่านั้นเป็นเรื่องของโจทก์ ไม่เกี่ยวกับจำเลยคำพิพากษาฎีกาดังกล่าวจึงผูกพันจำเลย หาตกเป็นโมฆะไม่

ตัวโจทก์จำเลยในคดีก่อนกับคดีใหม่นี้เป็นคู่ความคู่กัน คดีก่อนถึงที่สุดโดยศาลพิพากษาว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์ คำพิพากษาในคดีก่อนย่อมผูกพันจำเลยในคดีใหม่นี้ในส่วนที่เกี่ยวกับที่พิพาทแปลงเดียวกันนั้นด้วย จำเลยจะมาอ้างเหตุว่าผู้รับมอบอำนาจจากโจทก์ในคดีก่อนกับในคดีใหม่นี้เป็นคนละคนกัน จะเอาคำพิพากษาคดีก่อนมาใช้กับคดีใหม่นี้ ไม่ได้นั้น ฟังไม่ขึ้น เพราะโจทก์ในคดีก่อนกับคดีใหม่นี้เป็นคนเดียวกัน เป็นแต่ผู้รับมอบอำนาจต่างคนกันเท่านั้น.

เรื่อง ละเมิด ขับไล่

คดีนี้คู่ความรับกันว่าจำเลยเป็นฝ่ายครอบครองที่นาอยู่ในขณะนี้ ค่าเช่านาพิพาทไร่ละ ๓ ถังต่อปี ข้า ๑ ถัง ถังราคา ๖.๕๐ บาท ที่นาทั้งสองแปลงเนื้อที่ ๗๘ ไร่ ๑ งาน ๙๖ วา โจทก์จำเลยรับว่าที่ปลูกนั้นของจำเลยอยู่ในโฉนดเลขที่ ๒๐๑๕ ของฝ่ายจำเลย โจทก์จึงไม่ติดใจบังคับตามคำขอท้ายฟ้องข้อ ๒ คือที่ขอให้จำเลยรื้อถอนบ้านออกไปจากที่ดินโฉนดที่ ๒๐๑๔ ต่อไป และคู่ความรับว่าที่พิพาทในสำนวนนี้เป็นที่แปลงเดียวกับที่พิพาทในสำนวนคดีแพ่งแดงที่ ๑๔๗/๒๔๙๖ ของศาลจังหวัดฉะเชิงเทรา

ศาลฎีกาพิพากษายืนตามศาลล่างทั้งสอง ให้จำเลยใช้ค่าเสียหายให้โจทก์ปีละ ๑,๕๓๐ บาท ๕๕ สตางค์ ๕ ปี รวม ๗,๖๕๒ บาท ๗๕ สตางค์ และค่าเสียหายปีละ ๑,๕๓๐ บาท ๕๕ สตางค์ จนกว่าจำเลยจะออกไปจากที่พิพาท

ในข้อกฎหมายศาลวินิจฉัยว่า ใบมอบอำนาจลงชื่อผู้มอบและผู้รับมอบ กับมีสามีโจทก์ผู้มอบลงชื่ออนุญาตยินยอมในการนี้ และมีพยานลงชื่อรับรอง ทั้งมีกงสุลรักษาราชการแทนกงสุลใหญ่ไทยเมื่อเจดาห์ลงชื่อรับรองว่าตัวโจทก์ผู้มอบอำนาจได้ลงลายมือชื่อต่อหน้าตนโดยมีตราตำแหน่งกงสุลประทับเป็นสำคัญ ศาลไม่เห็นมีเหตุอันควรสงสัยว่าจะไม่ใช่ใบมอบอำนาจอันแท้จริง และตามคำให้การต่อสู้ของจำเลยก็ไม่ได้ยกเหตุข้อสงสัยอันสมควรแต่อย่างใด นอกจากว่าจำเลยไม่รับรองและอาจจะไม่เป็นดังนั้นดังนี้ ข้อที่ว่าประเทศสหรัฐไม่มีกงสุลสยามและไม่มีบุคคลตามที่ ป.วิ.แพ่ง มาตรา ๔๗ บัญญัติไว้ลงชื่อเป็นพยานนั้น ตาม มาตรา ๔๗ หมายถึงกรณีที่ศาลมีเหตุอันสมควรสงสัยเท่านั้นแต่คดีนี้ศาลไม่มีเหตุอันควรสงสัยใบมอบอำนาจนี้ ฎีกาจำเลยข้อนี้จึงฟังไม่ขึ้น

ข้อที่จำเลยฎีกาคัดค้านว่าคำพิพากษาของศาลฎีกาในสำนวนคดีแพ่งแดงที่ ๑๔๗/๒๔๙๖ เป็นโมฆะนั้น ข้อนี้จำเลยไม่ได้คัดค้านความแท้จริงของคำพิพากษานั้นแต่อย่างใด และคำพิพากษาดังกล่าวก็ได้อ่านและจำเลยก็ทราบแล้ว ส่วนที่ว่าผู้รับมอบอำนาจจากโจทก์ได้มรณะ โจทก์ยังไม่ได้มอบหมายให้ผู้อื่นดำเนินคดีแทนนั้น ก็เป็นเรื่องของโจทก์ ไม่เกี่ยวกับจำเลย คำพิพากษาฎีกาดังกล่าวจึงผูกพักจำเลย หาตกเป็นโมฆะไม่

ส่วนข้อฎีกาว่าคดีนี้จำเลยต่อสุ้ว่านาพิพาทเป็นของจำเลยโดยจำเลยครอบครองมา ๓๐ ปีแล้ว ในคดีก่อนคือคดีแดงที่ ๑๔๗/๒๔๙๖ นายหะยีอิ่นเป็นผู้รับมอบอำนาจโจทก์ นางแมะเป็นจำเลย โจทก์จำเลยคดีก่อนกับคดีนี้เป็นคนละคนกัน จะเอาคำพิพากษาคดีก่อนมาใช้กับคดีนี้หาได้ไม่ ข้อนี้ฟังไม่ขึ้น เพราะโจทก์ในคดีก่อนกับคดีนี้เป็นคนเดียวกันเป็นแต่ผุ้รับมอบอำนาจต่างคนกันเท่านั้น.