คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1805/2493

ไปพบผู้ตายนอนกอดภริยาตนอยู่บนแคร่ ซึ่งมีคนอื่นนอนอยู่ด้วยอีกหลายคน จึงเอาไม้ตีผู้ตายดังนี้เป็นการกระทำเพื่อป้องกันเกียรติยศและชื่อเสียงเกินสมควรแก่เหตุ

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่านายทองแก้วสามีโจทก์ตาย ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๔๙ จำคุก ๑๕ ปี ลดตามมาตรา ๕๙ หนึ่งในสาม คงจำคุก ๑๐ ปี

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การที่จำเลยตีผู้ตายในขณะที่ไปพบนอนกอดกับภริยาอยู่ดังนั้น ต้องฟังว่าเป็นการกระทำเพื่อป้องกันเกียรติยศและชือเสียงแต่จะถือว่าทำไปพอสมควรแก่เหตุหรือไม่นั้นได้ความว่า จำเลยใช้ไม้ตีผู้ตายครั้งหนึ่งแล้ว ยังได้ตีผู้ตายซ้ำอีกจนถึงแก่ความตาย ดังนี้ เห็นว่าเป็นการเกินสมควรแก่เหตุไป (อ้างฎีกาที่ ๗๘๔/๒๔๘๐)

จึงพิพากษาแก้ว่าจำเลยผิดตามมาตรา ๒๔๙ ประกอบด้วยมาตรา ๕๓ ให้จำคุกจำเลย ๓ ปี