คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1805/2526

คำฟ้องของโจทก์แสดงซึ่งสภาพแห่งข้อหาของโจทก์เพียงข้อเดียวว่าจำเลยที่ 1 ที่ 2 ได้ร่วมกันซื้อเชื่อสินค้าไปจากโจทก์ ไม่มีข้อหาว่าจำเลยที่ 1 กระทำแทนจำเลยที่ 2 และเพื่อประโยชน์ของจำเลยที่ 2 อันจะพอถือได้ว่าจำเลยที่ 2 ได้เชิดจำเลยที่ 1 หรือยอมให้จำเลยที่ 1 เชิดตัวเองเป็นตัวแทนของจำเลยที่ 2 ในการซื้อเชื่อสินค้าของโจทก์ แม้ศาลล่างทั้งสองรับวินิจฉัยและตัดสินในปัญหานี้มา ก็เป็นการตัดสินนอกคำฟ้องและนอกข้อหาของโจทก์อันเป็นการต้องห้ามตาม มาตรา 142 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ที่โจทก์ฎีกาว่าในการซื้อเชื่อสินค้าของโจทก์จำเลยที่ 2 ได้เชิดจำเลยที่ 1หรือยอมให้จำเลยที่ 1 เชิดตัวเองเป็นตัวแทนของจำเลยที่ 2 จำเลยที่ 2 จึงต้องร่วมกับจำเลยที่ 1 รับผิดต่อโจทก์ จึงเป็นเรื่องนอกคำฟ้องและนอกข้อหาของโจทก์ศาลฎีการับฟัง เช่นนั้นไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 และจำเลยที่ 2 ได้ร่วมกันซื้อเชื่อสินค้าไปจากโจทก์แล้วไม่ได้ชำระราคาให้แก่โจทก์เลย ขอบังคับให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระหนี้ให้แก่โจทก์พร้อมดอกเบี้ย

จำเลยที่ 1 ขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา

จำเลยที่ 2 ให้การว่า ไม่เคยร่วมกับจำเลยที่ 1 ซื้อเชื่อสินค้าไปจากโจทก์ไม่เคยร่วมค้าขายกับจำเลยที่ 1 โจทก์จึงไม่มีสิทธิฟ้องบังคับจำเลยที่ 2 ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า จำเลยที่ 1 ซื้อเชื่อสินค้าจากโจทก์ จึงต้องรับผิดต่อโจทก์ ส่วนจำเลยที่ 2 ได้เชิดจำเลยที่ 1 เป็นตัวแทนหรือยอมให้จำเลยที่ 1 เชิดตัวเองออกเป็นตัวแทนของจำเลยที่ 2 ทำให้บุคคลภายนอกผู้สุจริตสำคัญผิด จำเลยที่ 2 ในฐานะตัวการจึงต้องรับผิดร่วมกับจำเลยที่ 1 ด้วย พิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันใช้เงินพร้อมดอกเบี้ยให้แก่โจทก์ตามฟ้อง

จำเลยที่ 2 ที่ 3 อุทธรณ์ว่าค่าเสียหายของโจทก์อย่างมากไม่เกิน 91,665 บาท และจำเลยที่ 3 ควรรับผิดในวงเงินไม่เกิน 10,000 บาท

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำเลยทั้งสามร่วมกันใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์เพิ่มขึ้นจากศาลชั้นต้นกำหนดอีก 2,000 บาท สำหรับจำเลยที่ 3 ให้ร่วมรับผิดในวงเงินไม่เกิน 10,000 บาท นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

จำเลยที่ 2 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัย ที่จำเลยที่ 2 ฎีกาว่า จำเลยที่ 3 ไม่ส่งต้นฉบับกรมธรรม์ประกันภัย ไม่ชอบที่จะรับฟังสำเนาเอกสารดังกล่าวเป็นพยานหลักฐาน ขอให้จำเลยที่ 3 ร่วมรับผิดต่อโจทก์เต็มจำนวนด้วยนั้น ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยที่ 2มิได้อยู่ในฐานะเป็นคู่ความคนละฝ่ายกับจำเลยที่ 3 จึงไม่มีสิทธิฎีกาในปัญหาเกี่ยวกับความรับผิดของจำเลยที่ 3 และปัญหาข้อนี้โจทก์มิได้ฎีกา การที่โจทก์ยกขึ้นกล่าวอ้างไว้ในคำแก้ฎีกาไม่เป็นประเด็นในชั้นฎีกา ศาลฎีกาจึงไม่รับวินิจฉัย

พิพากษายืน