คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1808/2500

โจทก์ซื้อที่ดินมีโฉนดแล้วแต่มิได้ไปทำหนังสือซื้อขายหรือจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ แต่ได้เข้าตัดฟื้นเก็บพุดซา และให้คนเช่าที่เพื่อเก็บพุดซาไปขาย แต่ไม่ได้เพาะปลูกสิ่งใดเพิ่มขึ้น คงทิ้งให้ที่รกรุงรังอย่างเจ้าของเดิมเคยปล่อยไว้ เช่นนี้ถือว่าโจทก์ได้เข้าครอบครองที่พิพาทตามนัยแห่งประมวลแพ่งฯ มาตรา 1382 แล้ว เมื่อครอบครองมาเกิน 10 ปีก็ย่อมได้กรรมสิทธิ์.

โจทก์ฟ้องว่าได้ซื้อไร่โฉนดที่ ๕๒๗๔ ตำบลเกาะพลับพลา อำเภอเมือง จังหวัดราชบุรี ไว้จากนายอ่อง นางล้วนบิดามารดาจำเลยประมาณ ๔๐ ปี โดยเจ้าของได้มอบโฉนดให้ และโจทก์ได้ครอบครองมาเกิน ๑๐ ปี จึงได้กรรมสิทธิ์ บัดนี้ โจทก์จะขายที่นี้ จำเลยไปคัดค้าน จึงมาฟ้องมิให้จำเลยเกี่ยวข้อง และให้ศาลสั่งว่าที่เป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์

จำเลยต่อสู้ว่า บิดามารดากู้เงินโจทก์มา ๒๐๐ บาท และมอบที่ให้ยึดถือไว้เป็นประกัน ส่วนจำเลยครอบครองที่พิพาทอยู่ ส่วนโจทก์มิได้ครอบครอง

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว พิพากษาให้จำเลยแพ้คดี

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาพิจารณาปัญหาข้อกฎหมายที่จำเลยเถียงขึ้นมาว่าโจทก์มิได้เข้าทำการเพาะปลูกทำให้เกิดประโยชน์ในที่ดินเพียงแต่ตัดฟืนในที่พิพาท เก็บผลพุดซาขาย และให้คนเช่าเก็บผลพุดซาไม่เรียกว่าครอบครองตามประมวลแพ่งฯ มาตรา ๑๓๘๒ ได้วินิจฉัยว่า ที่ดินรายพิพาทแปลงนี้เป็นที่ไร่มีโฉนดแสดงกรรมสิทธิ์อยู่แล้ว ไม่ใช่ที่ป่าและไม่ใช่ที่ดินเพียงได้รับใ+เหยียบย่ำ แม้จะปล่อยให้รกรุงเหมือนสภาพที่เจ้าของเดิมปล่อยไว้ และเพียงเข้าไปตัดฟืน ไปเก็บพุดซามาขาย และให้คนเช่าเก็บพุดซา ก็เป็นการครอบครองทรัพย์ตามประมวลแพ่งฯ มาตรา ๑๓๘๒ แล้ว ฯลฯ จึงพิพากษายืน.