คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1842/2497

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาว่าบ้านรายพิพาทเป็นของโจทก์จำเลยให้การต่อสู้ว่าบ้านเป็นของมารดาโจทก์โจทก์ได้ขายให้จำเลยแล้ว และฟ้องแย้งว่า ถ้าหากเป็นบ้านของโจทก์จริง จำเลยก็ขอให้ศาลพิพากษาให้โจทก์รื้อบ้านรายพิพาทออกไป เพราะการที่โจทก์อาศัยจำเลยอยู่ในที่ที่จำเลยเป็นผู้เช่าผู้อื่นอยู่นั้นเป็นโมฆะฟ้องแย้งของจำเลยเช่นนี้ เป็นฟ้องที่เกี่ยวพันกับฟ้องเดิม และข้อหาก็แจ้งชัดแล้ว ไม่ใช่เป็นเรื่องที่ขัดแย้งกันในตัว

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้ทำสัญญาให้โจทก์ปลูกบ้านลงในที่ดินที่จำเลยเช่ามาจากกรมศาสนสมบัติตอนหนึ่งร่วมกับจำเลย โจทก์มอบให้นางเสงี่ยมมารดาโจทก์เป็นผู้จัดการปลูกสร้างและดูแลเก็บผลประโยชน์ในบ้านหลังนี้ บัดนี้นางเสงี่ยมตายแล้ว โจทก์จะเข้าครอบครองบ้านรายพิพาท จำเลยขัดขวางและโต้แย้งสิทธิ จึงขอให้ศาลพิพากษาว่าบ้านรายพิพาทเป็นของโจทก์

จำเลยต่อสู้ว่า บ้านรายพิพาทเป็นของมารดาโจทก์ มารดาโจทก์ได้ขายให้จำเลยแล้ว ถ้าหากบ้านเป็นของโจทก์จริง ตามฟ้องโจทก์ข้อ 2 ก็แสดงว่าเป็นเรื่องอาศัยมิได้จดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่จึงเป็นโมฆะ จำเลยจึงขอฟ้องแย้งให้โจทก์รื้อบ้านพิพาทออกไป

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า ฟ้องแย้งไม่แจ้งชัดซึ่งสภาพแห่งข้อหาให้ยกฟ้องเสีย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่า ให้รับคำให้การและฟ้องแย้งของจำเลยไว้พิจารณาต่อไป

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า เรือนรายพิพาทจะเป็นของโจทก์หรือของมารดาโจทก์นั้น โจทก์รู้ได้ดี จำเลยเป็นบุคคลภายนอกจึงเสนอข้อเท็จจริงตรงไปตรงมาเพื่อให้ศาลวินิจฉัย หากว่าเป็นเรือนของโจทก์มารดาโจทก์ไม่มีอำนาจขาย ก็ขอให้รื้อไปเสียจากที่ดินของจำเลย ดังนี้เห็นว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกันอยู่และสภาพแห่งข้อหาก็แจ้งชัดแล้วไม่ใช่ข้อเท็จจริงคนละเรื่อง คนละรายขัดแย้งกันในตัว จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์