คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1857/2494

พ.ร.บ.แก้ไขเพิ่มเติม ก.ม.ลักษณะอาญา ( ฉะบับที่ 14 ) 2494 ซึ่งมีความตอนหนึ่งว่า " ให้...บวกโทษที่รอการลงอาญาไว้ในคดีก่อนเข้ากับโทษในคดีหลัง " นั้น ความตอนนี้ย่อมมีความมุ่งหมายเช่นเดียวกับมาตรา 42 ของเดิมนั้นเอง คือให้ลงโทษที่รอการอาญาไว้ในคดีก่อนเป็นโสดหนึ่งต่างหากจากโทษที่จำเลยจะต้องรับสำหรับความผิดครั้งหลัง

แต่ในเรื่องเพิ่มโทษตามมาตรา 72 นั้น ในกรณีรอการลงอาญา มาตรา 42 ที่แก้ไขใหม่ หาได้บัญญัติไว้เป็นพิเศษให้เพิ่มโทษได้ดุจมาตรา 42 ของเดิมไม่ ฉะนั้นเมื่อในคดีเดิมถูกรอการลงอาญาไว้ จำเลยจึงหาได้ถูกจำคุกและพ้นโทษจำคุกในคดีก่อนแล้วมากระทำผิดในคดีใหม่นี้อีกไม่ จึงจะเพิ่มโทษจำเลยมาตรา 72 ไม่ได้

คดีนี้ ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๙๓ วางโทษจำคุก ๓ ปี ให้เพิ่มโทษตามมาตรา ๗๒ รวมเป็นจำคุก ๔ ปี ลดฐานปราณีที่รับสารภาพตามมาตรา ๕๙ กึ่งหนึ่งคงจำคุก ๒ ปี กับให้เอาโทษที่รอการลงอาญาไว้มาลงด้วยเป็นโทษจำคุก ๒ ปี ๖ เดือน และให้จำเลยใช้เงิน ๑๐๐ บาทแก่เจ้าทรัพย์

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยมีอายุ ๑๗ ปี จึงพิพากษาแก้ให้ลดมาตราส่วนโทษจำเลยจากที่ศาลชั้นต้นวางไว้เสียกึ่งหนึ่งตามพ.ร.บ. แก้ไขเพิ่มเติม ก.ม.ลักษณะอาญา ( ฉะบับที่ ๑๔ ) ๒๔๙๔ มาตรา ๖ เหลือโทษจำคุก ๑ ปี ๖ เดือน เพิ่มโทษตามมาตรา ๗๒ เป็นโทษจำคุก ๒ ปี

ลดตามมาตรา ๕๙ กึ่งหนึ่งคงจำคุก ๑ ปี และให้เอาโทาที่รอไว้มาลงด้วย คงให้จำคุก ๑ ปี ๖ เดือน นอกจากที่แก้คงยืน

จำเลยฎีกาว่าต้องเอาโทษที่รอไว้ มาบวกก่อนแล้วจึงลดฐานเป็นเยาว์และฐานปราณี

ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อความตามก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๔๒ ที่แก้ไขใหม่โดย พ.ร.บ.แก้ไขเพิ่มเติม ก.ม.ลักษณะอาญา ( ฉะบับที่ ๑๔ ) พ.ศ.๒๔๙๔ มาตรา ๔ ซึ่งมีความตอนหนึ่งว่า " ให้...บวกโทษที่รอการลงอาญาไว้ในคดีก่อนเข่ากับโทษในคดีหลัง " นั้น ย่อมมีความมุ่งหมายเช่นเดียวกับมาตรา ๔๒ ของเดิมนั้นเอง คือให้ลงโทษที่รอการลงอาญาไว้ในคดีก่อนเป็นโสดหนึ่งต่างหากจากโทษที่จำเลยจะต้องรับสำหรับความผิดครั้งหลัง

ส่วนที่ศาลล่างเพิ่มโทษจำเลยตามมาตรา ๗๒ นั้นคดีก่อนจำเลยถูกรอการลงอาญาไว้ ยังไม่ได้รับโทษจำคุก และมาตรา ๔๒ ที่แก้ไขใหม่นี้ก็หาได้บัญญัติไว้เป็นพิเศษให้เพิ่มโทษจำเลยในกรณีเช่นนี้ได้ ดุจมาตรา ๔๒ ของเดิมไม่ จึงเพิ่มโทษจำเลยไม่ได้

พิพากษาแก้ ไม่เพิ่มโทษจำเลยตามมาตรา ๗๒ เมื่อ