คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1861/2499

ใช้มีดดาบฟันผู้ตายขณะกำลังนั่งคุยอยู่ ผู้ตายไม่มีอาวุธหรือแสดงว่าจะต่อสู้ ฟันถูกที่ศีรษะ 1 ทีสมองไหล และที่ขา 1 ที กระดูกขาดล้มลงแล้วจำเลยยังฟันซ้ำอีกรวมทั้งสิ้น 11 แผลอยู่ได้ 10 วันเศษจึงตายการกระทำของจำเลยเป็นการฆ่าคนตายโดยดุร้ายตาม ม.250 (4).

คดีได้ความตามฟ้องโจทก์และจำเลยรับสารภาพและพยานหลักฐานที่โจทก์นำสืบว่าจำเลยเป็นพระภิกษุ มีสาเหตุโกรธเคืองกับนายถวิลผู้ตายอยู่ ต่อมาวันเกิดเหตุจำเลยได้เสพสุราแล้วถือมีดตรงไปที่ผู้ตายนั่งคุยอยู่ ใช้มีดดาบฟันที่ศีรษะเหนือหูซ้าย ๑ ที สมองไหล แล้วใช้มีดดาบฟันที่ขาซ้ายอีก ๑ ที กระดูกต้นขาขาด ผู้ตายล้มลง จำเลยฟันซ้ำอีกหลายที มีรอยถูกฟัน ๑๑ แห่ง อยู่ได้อีก ๑๒ วัน ผู้ตายก็ถึงแก่ความตาย

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยผิด ก.ม.อาญา ม.๒๔๙,๓๒๙ รวมลงโทษจำคุกตลอดชีวิต ลดกึ่งตาม ม.๕๙,๓๘ (๒) คงจำคุก ๑๐ ปี

โจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษตาม ม.๒๕๐ (๓) (๔) และกำหนดโทษให้สูงขึ้น

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้ลงโทษประหารชีวิต แต่ลดตาม ม.๕๙,๓๗ (๒) คงจำคุก ๑๔ ปี

จำเลยฎีกาขอให้ลงโทษตามศาลชั้นต้น

ศาลฎีกาเห็นว่าการที่จำเลยทำร้ายผู้ตายซึ่งนั่งอยู่เฉย ๆ ไม่มีอาวุธหรือแสดงว่าจะต่อสู้ โดยฟันถึง ๑๑ แผล บางแผลสาหัสมาก อยู่ได้ ๑๐ วันจึงตาย แสดงว่าจำเลยฆ่าคนด้วยความดุร้าย ควรปรับตาม ก.ม.อาญา ม.๒๕๐ (๔) ที่ศาลอุทธรณ์จำคุกจำเลยเพียง ๑๔ ปีนั้นนับว่าปราณีแก่จำเลยอย่างยิ่งอยู่แล้ว ไม่มีเหตุจะลดโทษอีก พิพากษายืน.