คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1870/2492

พ.ร.บ.ป้องกันการค้ากำไรเกินควร 2490 มาตรา 31 ที่ให้เนรเทศผู้กระทำผิด ซึ่งเป็นคนต่างด้าวไปนอกราชอาณาจักรนั้น ไม่ใช่กรณีที่บัญญัติให้ศาลพิพากษา ศาลจะพิพากษาให้เนรเทศมิได้

ได้ความว่า จำเลยเป็นต่างด้าวได้กระทำผิดตามพระราชบัญญัติป้องกันการค้ากำไรเกินควร 2490 โดยขายมันหมูแข็งไป 1 กิโลกรัม ราคา 6 บาท เกินราคาซึ่งคณะกรรมการฯ กำหนดให้ขายกิโลกรัมละ 5 บาท

ศาลชั้นต้นพิพากษาปรับจำเลยตามมาตรา 18, 30 เป็นเงิน 200 บาทกับให้เสียค่าสินบนนำจับ 100 บาท เมื่อพ้นโทษแล้วให้เนรเทศไม่ใช่อำนาจของศาลที่จะสั่งได้ อำนาจเนรเทศเป็นอำนาจธุรการ ซึ่งตามพระราชบัญญัติเนรเทศ ร.ศ. 131 บัญญัติให้เป็นหน้าที่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย อ้างฎีกาที่ 1011/2475 พิพากษาแก้ในข้อที่สั่งให้เนรเทศจำเลย นอกนั้นยืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การเนรเทศบุคคลไปนอกพระราชอาณาจักรตามความในพระราชบัญญัติป้องกันการค้ากำไรเกินควร 2490 มาตรา 31 นั้น ไม่ใช่กรณีที่บัญญัติให้ศาลพิพากษา พิพากษายืน