คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1870/2492

พ.ร.บ.ป้องกันการค้ากำไรเกินควร 2490 ม.31 ที่ให้เนรเทศผู้กระทำผิด ซึ่งเป็นคนต่างด้าวไปนอกราชอาณาจักร์นั้น ไม่ใช่กรณีที่บัญญัติให้ศาลพิพากษา ศาลจะพิพากษาให้เนรเทศมิได้.

ได้ความว่า จำเลยเป็นคนต่างด้าวได้กระทำผิดตาม พ.ร.บ.ป้องกันการค้ากำไรเกินควร ๒๔๙๐ โดยขายมันหมูแข็งไป ๑ กิโลกรัม ราคา ๖ บาท เกินราคาซึ่งคณะกรรมการฯ กำหนดให้ขายกิโลกรัมละ ๕ บาท

ศาลชั้นต้นพิพากษาปรับจำเลยตามมาตรา ๑๘,๓๐ เป็นเงิน ๒๐๐ บาท กับให้เสียค่าสินบนนำจับ ๑๐๐ บาท เมื่อพ้นโทษแล้วให้เนรเทศไม่ใช่อำนาจของศาลที่จะสั่งได้ อำนาจเนรเทศเป็นอำนาจธุระการ ซึ่งตาม พ.ร.บ.เนรเทศ ร.ศ. ๑๓๑ บัญญัติให้เป็นหน้าที่รัฐมนตรีว่าการกระทำรวงมหาดไทย อ้างฎีกาที่ ๑๐๑๑/๒๔๗๕ พิพากษาแก้ในข้อที่สั่งให้เนรเทศจำเลย นอกนั้นยืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การเนรเทศบุคคลไปนอกพระราชอาณาจักร์ตามความใน พ.ร.บ.ป้องกันการค้ากำไรเกินควร ๒๔๙๐ ม.๓๑ นั้นไม่ใช่กรณีที่บัญญัติให้ศาลพิพากษา พิพากษายืน