โจทก์ฟ้องว่าจำเลยบังอาจใช้ปืนยิงถูกเด็กชายเอื้อมถึงแก่ความตายโดยเจตนา ขอให้ลงโทษ
จำเลยให้การภาคเสธว่า จำเลยใช้ปืนยิงเด็กชายเอื้อมตายเพราะเข้าใจว่าเป็นโจรกำลับทำพิธีจะปล้นเรือนจำเลย
ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยใช้ปืนยิงเด็กชายเอื้อมซึ่งไปเผารังต่อในที่ดินของนายทิมบิดาเลี้ยงจำเลยถึงแก่ความตายในทันที โดยจำเลยเข้าใจว่าโจทก์ได้มาทำพิธีจะปล้นทรัพย์ เห็นว่าการกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันทรัพย์เกินสมควรแก่เหตุ พิพากษาจำคุกจำเลย ๗ ปี ตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๒๔๙,๕๐, และ ๕๓
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกาขอให้รอการลงอาญาหรือจำคุกเพียง ๒ ปี โดยจำเลยมีความผิดฐานฆ่าคนตายโดยประมาท
ศาลฎีกาเห็นว่าคดีนี้ได้ความว่า คืนเกิดเหตุเด็กชายเอื้อมกับเด็กชายปลื้มนำคบไฟเข้าไปเผารังต่อในที่ดินของนายทิมบิดาเลี้ยงจำเลย ห่างเรือนนายทิมประมาณ ๓ เส้น จำเลยสำคัญผิดว่าเป็นโจรมาทำพิธีจะเข้าปล้นเรือนนายทิมจึงใช้ปืนยิงถูกเด็กชายเอื้อมตาย การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันทรัพย์แต่เกินสมควรแก่เหตุหาใช่เป็นความผิดฐานฆ่าคนโดยประมาทไม่
พิพากษายืน