คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1893/2493

พ.ร.บ.ปกครองท้องที่ พ.ศ.2457 มาตรา 123 นั้น หาได้ให้อำนาจแก่กรมการอำเภอที่จะฟ้องร้องในนามของตนเองเกี่ยวกับกุศลสถานได้ไม่ เป็นแต่ให้คอยช่วยเหลือผู้ปกปักรักษากุศลสถานเท่านั้น ฉะนั้น กรมการอำเภอจึงไม่มีอำนาจเป็นโจทก์ฟ้องขับไล่บุคคลใดออกจากกุศลสถาน

ที่กุศลสถานไม่ใช่ที่สาธารณะสมบัติของแผ่นดิน

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากที่ดินและศาลาโรงธรรมอันเป็นที่กุศลสถานสาธารณะและเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน อยู่ในท้องที่และการดูแลปกครองรักษาของคณะกรมการอำเภอพระนคร

จำเลยตัดฟ้องว่า โจทก์ไม่ใช่นิติบุคคล ไม่มีอำนาจฟ้อง

ศาลชั้นต้นงดสืบพยาน พิพากษาว่าโจทก์ไม่มีอำนาจที่จะดำเนินคดีให้ยกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาว่า มีอำนาจฟ้องได้ตามพระราชบัญญัติปกครองท้องที่ 2467 มาตรา 123

ศาลฎีกาเห็นว่า สถานที่เช่นนี้มิใช่สาธารณสมบัติของแผ่นดินกรมการอำเภอไม่มีอำนาจฟ้องคดีนี้ เพราะไม่มีบทกฎหมายให้อำนาจฟ้องร้องในกรณีเช่นนี้ได้ อนึ่งตามพระราชบัญญัติปกครองท้องที่ พ.ศ. 2457 มาตรา 123 นั้น ก็เป็นลักษณะแห่งวิธีปกครองท้องที่ให้ช่วยเหลือผู้ครอบครองเท่านั้น กฎหมายที่กล่าวนี้หาได้ให้อำนาจแก่อำเภอที่จะฟ้องร้องในนามของตนเองได้ไม่ ศาลอุทธรณ์พิพากษาชอบแล้ว

จึงพิพากษายืน