โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทั้งสองบุกรุกเข้าทำนาในที่ดินซึ่งทางราชการประกาศหวงห้ามไว้ เป็นที่สาธารณประโยชน์สำหรับใช้เลี้ยงสัตว์ เจ้าพนักงานว่ากล่าวห้ามปราม จำเลยก็ไม่เชื่อฟัง ผู้ใหญ่บ้านผู้ดูแลที่สาธารณประโยชน์แห่งนี้ได้ร้องทุกข์แล้ว ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๖๒
จำเลยให้การรับสารภาพ
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโดยวินิจฉัยว่ามาตรา ๓๖๒ ดังที่โจทก์ฟ้องนั้นไม่ประสงค์ที่จะใช้แก่กรณีที่กระทำแก่สาธารณสมบัติของแผ่นดิน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า สาธารณสมบัติของแผ่นดินนั้นมิใช่ทรัพย์สินในกรรมสิทธิ์ของบุคคลธรรมดาหรือทบวงการเมืองอันเป็นนิติบุคคลคนหนึ่งคนใดโดยเฉพาะ การกระทำของจำเลยจึงมิใช่กระทำต่ออสังหาริมทรัพย์ของผู้อื่นตามความหมายของประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๖๒ จำเลยไม่มีความผิดตามฟ้อง จึงพิพากษายืน