คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1908/2520

จำเลยใช้เท้าเตะผู้เสียหายซี่โครงด้านขวาซี่ที่ 7 และที่ 8 หัก แพทย์ลงความเห็นว่ารักษาประมาณ 40 วันหาย ทางโรงพยาบาลจ่ายยาให้ผู้เสียหายไป โดยไม่ได้ให้พักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ทั้งไม่ได้ความว่าผู้เสียหายรักษาตัวที่บ้านกี่วันจึงหายเป็นปกติ และไม่สามารถประกอบกรณียกิจตามปกติได้เพียงใด จึงยังถือไม่ได้ว่าผู้เสียหายได้รับอันตรายถึงสาหัสตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 297

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้กำลังกายชกต่อยและใช้เท้าเตะนางหยุ่น อินสว่างผู้เสียหาย ถูกตามร่างกายหลายแห่งและซี่โครงด้านขวา เป็นเหตุให้ได้รับอันตรายแก่กายถึงสาหัส กระดูกซี่โครงหัก ต้องป่วยเจ็บด้วยอาการทุขเวทนาเกินกว่า 20 วัน และไม่สามารถประกอบกรณียกิจตามปกติได้เกินกว่า 20 วัน ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 297

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 297 จำคุก 4 ปี

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิจารณาแล้วพิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295 จำคุก 6 เดือน

โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายผู้เสียหายถึงอันตรายสาหัสตามฟ้องโจทก์

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ลำพังซี่โครงหัก 2 ซี่ ยังถือไม่ได้ว่าเป็นอันตรายแก่กายถึงสาหัส ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 297 แม้ตามรายงานชันสูตรบาดแผลแพทย์ได้ระบุไว้ว่า จะต้องรักษาประมาณ 40 วันหายก็ตาม แต่โจทก์ก็มิได้นำสืบให้เห็นว่าผู้เสียหายต้องทุพพลภาพหรือป่วยเจ็บด้วยอาการทุขเวทนาเกินกว่า 20 วันแต่ประการใดที่แพทย์จดบันทึกไว้นั้นก็เป็นเพียงข้อสันนิษฐานของแพทย์ที่กะประมาณไว้ในขณะทำการตรวจ ซึ่งไม่เป็นการแน่นอนว่าจะถูกต้องตามนั้นหรือไม่ บาดแผลอาจหายเร็วกว่าที่ได้กำหนดไว้นั้นก็ได้ ยังไม่พอฟังว่าบาดแผลของผู้เสียหายเป็นอันตรายแก่กายถึงสาหัสตามที่โจทก์ฟ้อง

พิพากษายืน