คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1953/2492

การที่จำเลยหลอกลวงให้เขาถอนคำร้องทุกข์และถอนฟ้องนั้น ไม่เป็นความผิดฐานฉ้อโกง และที่จำเลยรับต่อศาลว่าจะคืนจะแบ่งทรัพย์มรดกให้เขาแล้ว ไม่ปฏิบัติตาม ไม่ผิดฐานแจ้งความเท็จ เป็นแต่เพียงผิดคำรับรองไว้

คำฟ้องในคดีอาญาไม่ใช่หนังสือสำคัญตาม กฎหมายลักษณะอาญา

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยหลอกลวงให้ น. และ ภ. ถอนคำร้องทุกข์และพนักงานอัยการถอนฟ้อง ศาลอนุญาตให้อัยการถอนฟ้องคดีอาญาดำที่ 727/2490 ซึ่งอัยการฟ้องจำเลยหาว่ายักยอกทรัพย์ของ น. และ ภ. แล้ว จำเลยไม่แบ่งทรัพย์ให้ น. และ ภ. ตามกำหนด ต่อมาจำเลยได้ยื่นคำร้องเท็จและให้ถ้อยคำเท็จต่อศาล โดย อ. ผู้พิพากษาผู้พิจารณาคดีเป็นเจ้าพนักงานว่า ได้นำทรัพย์ไปคืนและแบ่งให้พวกผู้เสียหายผู้เสียหายไม่ยอมรับและไม่ไปพร้อมกัน ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 118, 158, 304 จำเลยให้การรับสารภาพ แต่ต่อสู้ว่า การกระทำของจำเลยไม่ผิด

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยไม่ได้กระทำผิดตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 304 เพราะไม่มีผู้ใดส่งทรัพย์ให้จำเลยหรือผู้อื่น การถอนคำร้องทุกข์และถอนฟ้องไม่เป็นการกระทำหรือถอน หรือทำลายหนังสือสำคัญตามความหมายของกฎหมายลักษณะอาญา ที่จำเลยรับต่อศาลว่าจะคืนจะแบ่งทรัพย์มรดกให้แล้ว ไม่ปฏิบัติตาม เป็นแต่เพียงจำเลยผิดคำรับรองไว้ ไม่ผิดฐานแจ้งความเท็จ

พิพากษายืน