คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 196/2499

คนต่างด้าวซึ่งมีใบสำคัญประจำตัวที่ขาดต่ออายุแล้วก่อนวันใช้ พ.ร.บ.การทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ.1493 นั้น เมื่อใช้ พ.ร.บ.ฉบับ พ.ศ.2493 แล้วก็ถือว่าใบสำคัญเก่านั้นถูกยกเลิกไป กรณีไม่เข้าตาม ม.24 ต้องถือว่าเป็นคนต่างด้าวซึ่งไม่มีใบสำคัญตาม ม.5 จึงไม่เป็นผิดฐานไม่ต่ออายุใบสำคัญประจำตัว.

โจทก์ฟ้องว่าใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวของจำเลยหมดอายุเมื่อวันที่ ๖ ก.ค.๙๓ จำเลยไม่ได้ขอต่ออายุเสียภายในวันที่ ๑๓ ก.ค.๙๓ ใบสำคัญของจำเลยจึงขาดต่ออายุมาจนถึงวันที่ ๑๙ ส.ค.๙๗ ขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ.การทำเบียนคนต่างด้าว พ.ศ.๒๔๙๓ ม.๔,๑๓,๒๐ ฉบับที่ ๒ พ.ศ.๒๔๙๕ ม.๔

จำเลยสารภาพ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยผิดตามบท ก.ม.ที่โจทก์อ้างแต่คดีขาดอายุความคงลงโทษได้เฉพาะ พ.ศ.๒๔๙๗ ปรับเมื่อลดแล้วกึ่งหนึ่งเหลือ ๒๐๐ บาท

โจทก์อุทธรณ์ว่าคดีไม่ขาดอายุความ

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าพ.ร.บ.การทะเบียนคนต่างด้วยซึ่งใช้อยู่ก่อนเสียแล้วและตาม ม.๒๔ บัญญัติว่าใบสำคัญที่มีอยู่ก่อน ๆ นั้นให้ใช้ไปได้จนหมดอายุ แต่ข้อเท็จจริงคดีนี้ได้ความว่าใบสำคัญของจำเลยหมดอายุก่อนวันใช้ พ.ร.บ.การทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ.๒๔๙๓ ใบสำคัญเก่าจึงถูกยกเลิกไปตาม พ.ร.บ.ฉบับ พ.ศ.๒๔๙๓ และกรณีไม่ต้องด้วย ม.๒๔ จำเลยจึงหน้าที่ต้องไปขอใบสำคัญประจำตัวใหม่เมื่อจเลยละเลยไม่ไปขอใบสำคัญก็ย่อมมีผิดฐานไม่มีใบสำคัญตาม พ.ร.บ.การทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ.๒๔๙๓ ม.๕ ฟ้องโจทก์จึงผิดฐาน ศาลอุทธรณ์พิพากษาชอบแล้ว พิพากษายืน.