คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1971/2494

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากที่พิพาท โดยอ้างว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์ครอบครองมา 7-8 ปีแล้ว แต่ทางพิจารณาได้ความว่าที่ดินพิพาทได้ถูกทางการกรมการอำเภอประกาศว่าเป็นที่สาธารณะ โจทก์จึงให้บุตรขอจับจองใหม่ ดังนี้ ย่อมเห็นได้ว่าที่ดินพิพาทไม่ใช่ของโจทก์ตามฟ้อง โจทก์จึงไม่มีสิทธิฟ้องขับไล่จำเลย

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่พิพาท

จำเลยต่อสู้ว่าที่พิพาทเป็นที่รกร้างว่างเปล่า

ศาลชั้นต้นฟังว่า ที่พิพาทเป็นของโจทก์ห้ามมิให้จำเลยเข้าเกี่ยวข้อง

จำเลยที่ ๑ อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาประชุมปรึกษาได้ความตามคำพยานโจทก์ว่า ทางอำเภอประกาศเพิกถอนให้เป็นที่สาธารณะ โจทก์จึงได้ให้นางนกหรือนพบุตร โจทก์จับจองที่ของโจทก์ใหม่ทั้งหมดอีกครั้งหนึ่งเมื่อ พ.ศ.๒๔๙๒ อำเภอออกใบเหยียบย่ำให้นางนกหรือนพเต็มเนื้อที่ทั้งหมด ดังนี้ จึงฟังได้ว่าที่ดินตามโจทก์ฟ้อง ได้ถูกทางการกรมการอำเภอประกาศว่า เป็นที่สาธารณะ โจทก์จึงได้ให้บุตรขอจับจองใหม่ จึงไม่ใช่ที่ดินของโจทก์ตามฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์ชอบแล้ว

คงพิพากษายืน