คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1979/2521

ผู้ร้องเคยยื่นคำร้องขอให้ศาลสั่งคืนรถยนต์ของกลาง(ซึ่งศาลสั่งริบไว้) แก่ผู้ร้องครั้งหนึ่งแล้ว แต่ศาลสั่งยกคำร้องเสีย เพราะเห็นว่าข้อเท็จจริงยังฟังไม่ได้ว่า ห้างหุ้นส่วนจำกัดโตโยต้านครราชสีมาซึ่งเป็นผู้ร้องมีจริงหรือไม่ และเป็นเจ้าของรถยนต์ของกลางจริงหรือไม่ คำสั่งดังกล่าวเป็นการยกคำร้องโดยไม่เชื่อว่าผู้ร้องเป็นผู้มีอำนาจยื่นคำร้อง ยังไม่ได้วินิจฉัยเนื้อหาแห่งคำร้องที่ว่า ผู้ร้องเป็นเจ้าของรถยนต์ของกลางมิได้รู้เห็นเป็นใจที่จำเลยนำไปใช้กระทำผิด สิทธิยื่นคำร้องของผู้ร้องจึงยังไม่ระงับไป

โจทก์ฟ้องจำเลยทั้งสองว่าร่วมกันมีไม้หวงห้ามไว้ในความครอบครองโดยไม่ได้รับอนุญาต จำเลยทั้งสองให้การรับสารภาพ ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ริบไม้และรถยนต์บรรทุกไม้ของกลาง ผู้ร้องมอบอำนาจให้นายพนัส อุระวัฒนพันธ์ มายื่นคำร้องว่ารถยนต์ที่ศาลสั่งริบเป็นรถยนต์ของผู้ร้องที่ให้นายพนัสเช่าซื้อไป กรรมสิทธิ์รถยนต์คันนี้ยังเป็นของผู้ร้อง ผู้ร้องไม่ได้รู้เห็นเป็นใจที่จำเลยนำไปกระทำผิดจึงขอให้ศาลสั่งคืนรถยนต์ของกลางแก่ผู้ร้อง

พนักงานอัยการโจทก์คัดค้านว่าผู้ร้องไม่มีอำนาจยื่นคำร้อง ขอให้ศาลยกคำร้อง

ศาลชั้นต้นสั่งยกคำร้องเพราะเห็นว่าข้อเท็จจริงยังฟังไม่ได้ว่าห้างหุ้นส่วนจำกัดโตโยต้านครราชสีมามีจริงหรือไม่ และเป็นเจ้าของรถยนต์ของกลางที่ให้นายพนัสเช่าซื้อจริงหรือไม่

ต่อมาผู้ร้องโดยนายอาคมหุ้นส่วนผู้จัดการได้มายื่นคำร้องว่ารถยนต์บรรทุกของกลางเป็นของผู้ร้องอยู่ในระหว่างให้นายพนัสเช่าซื้อไป ผู้ร้องมิได้รู้เห็นเป็นใจในการที่จำเลยนำรถยนต์คันนี้ไปกระทำผิด ขอให้ศาลคืนแก่ผู้ร้อง

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่าสิทธิยื่นคำร้องระงับไปตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 39(4) จึงให้ยกคำร้อง

ผู้ร้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับเป็นให้ศาลชั้นต้นรับคำร้องของผู้ร้องแล้วดำเนินการต่อไปตามกระบวนความ

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าในคำร้องฉบับแรกศาลชั้นต้นสั่งยกคำร้องของผู้ร้องโดยเหตุแต่เพียงว่าข้อเท็จจริงยังฟังไม่ได้ว่า ห้างหุ้นส่วนจำกัดโตโยต้านครราชสีมาซึ่งเป็นผู้ร้องมีจริงหรือไม่ และเป็นเจ้าของรถยนต์ของกลางจริงหรือไม่ซึ่งเป็นการยกคำร้องโดยไม่เชื่อว่าผู้ร้องเป็นผู้มีอำนาจยื่นคำร้องยังไม่ได้วินิจฉัยเนื้อหาแห่งคำร้องที่ว่า ผู้ร้องเป็นเจ้าของรถยนต์ของกลางมิได้รู้เห็นเป็นใจที่จำเลยนำไปใช้กระทำผิด สิทธิยื่นคำร้องของผู้ร้องจึงยังไม่ระงับไป

พิพากษายืน