คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1993/2494

สามีของทายาทคนหนึ่งไถ่ถอนนามรดก ซึ่งยังมิได้แบ่งปันกันมาจากเจ้าหนี้โดยตกลงกับทายาทอื่นว่า ตนต้องเข้าทำนาก่อน 3 ปี พ้น 3 ปีแล้วมีทายาทคนใดจะเข้าทำนา ต้องใช้เงินให้ตนจำนวนหนึ่ง ครั้นครบ 3 ปี แล้วทายาทอื่นต่างเอาเงินตามจำนวนที่ตกลงกันไว้มามอบให้สามีทายาทคนนั้น เพื่อจะเข้าทำนาตามที่ตกลงกัน แต่สามีของทายาทคนนั้น ไม่ยอมดังนี้ จะถือว่าการที่ทายาทอื่นยอมให้สามีของทายาทผู้ไถ่ถอนนา ครอบครองทำนาพิพาท นั้นทายาทอื่นได้สละสิทธิในการรับมรดกที่นาพิพาทไม่ได้ ทายาทอื่นยังคงมีสิทธิในที่นาพิพาทอยู่

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่พิพาท โดยว่าเป็นที่ของโจทก์

จำเลยต่อสู้กรรมสิทธิ

ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามรูปคดี นาพิพาทเป็นของย่าจำเลย เป็นนามรดกตกทอดมาถึงจำเลยและภรรยาโจทก์ ยังไม่ได้แบ่งปันกัน โจทก์ออกเงินไถ่ถอนนาพิพาทมาจากเจ้าหนี้ โดยตกลงกันว่า โจทก์ต้องการทำนาทั้งหมดก่อน ๓ ปี พ้นกำหนด ๓ ปี ทายาทคนใดจะเข้าทำนา ต้องใช้เงินให้โจทก์คนละ ๕๐ บาท ครั้นครบ ๓ ปี จำเลยนำเงิน ๕๐ บาท ไปให้โจทก์โดยขอเข้าทำนาในที่พิพาทบ้างโจทก์กลับไม่ยอมดังนี้ เห็นว่าจำเลยไม่ได้สละสิทธิในการรับมรดกที่พิพาทให้แก่โจทก์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาชอบแล้ว คงพิพากษายืน