คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1997/2500

จำเลยออกเช็คก่อนมี พระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ.2497 สั่งจ่ายเงินให้แก่โจทก์ในวันที่ 31 ธันวาคม 2497 แต่เมื่อมีพระราชบัญญัตินี้แล้วก็ไม่ปรากฏว่าจำเลยได้ออกเช็คผิดเงื่อนไขตามมาตรา 3 แห่ง พระราชบัญญัติดังกล่าว ทั้งไม่ปรากฏว่าจำเลยได้ถอนเงินทั้งหมดหรือบางส่วนออกจากบัญชี หรือห้ามธนาคารมิให้ใช้เงินตามเช็คนั้นโดยเจตนาทุจริตภายหลัง เช่นนี้ จำเลยก็ยังไม่มีผิดตามพระราชบัญญัตินี้

โจทก์ฟ้องว่าเมื่อระหว่างวันที่ 25 ถึง 31 ตุลาคม 2497 เวลากลางวันจำเลยสั่งจ่ายเช็คธนาคารกสิกรไทยจำกัด เลขที่ ก.587247 จ่ายเงิน 32,000 บาทให้แก่โจทก์หรือผู้ถือในวันที่ 31 ธันวาคม 2497 โดยจำเลยยืนยันต่อโจทก์ว่าจำเลยมีเงินฝากไว้ในธนาคารดังกล่าว ครั้นมกราคม 2498 โจทก์มอบเช็คนั้นให้ผู้มีชื่อไปเข้าบัญชีธนาคารเมอร์เกลไตล์แห่งอินเดีย แต่เช็คถูกส่งคืนโดยอ้างว่าลายเซ็นผู้สั่งจ่ายไม่เรียบร้อย การที่จำเลยเซ็นผิดตัวอย่างเป็นวิธีการที่จำเลยทำขึ้นป้องกันมิให้ธนาคารจ่ายเงินซึ่งจำเลยรู้แล้วว่าไม่มีเงินในธนาคาร ทำให้โจทก์หลงเชื่อจ่ายเงินให้จำเลยไป จึงฟ้องขอให้ศาลลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญา มาตรา 304, 43 พระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3

จำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาให้ยกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ต้องฟังข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์ชี้ขาดมา จำเลยจะมีความผิดตาม พระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 หรือไม่นั้น เห็นว่านับแต่วันพระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับไม่ปรากกว่าจำเลยได้ออกเช็คผิดเงื่อนไข มาตรา 3 อย่างใด ทั้งไม่ปรากฏว่าจำเลยได้ถอนเงินทั้งหมดหรือบางส่วนออกจากบัญชี หรือห้ามธนาคารมิให้ใช้เงินตามเช็คโดยเจตนาทุจริตจึงไม่มีผิดตามฟ้องโจทก์ จึงพิพากษาให้ยกฟ้อง