คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 201/2480

คดีที่ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ลงโทษจำเลยโจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษจำเลยบางคนศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกฟ้องโดยฟังว่าเป็นเหตุในลักษณคดีให้ปล่อยจำเลยทุกคนไป โจทก์จึงฎีกาข้อเท็จจริงขึ้นมาขอให้ลงโทษจำเลยที่โจทก์มิได้อุทธรณ์ด้วยดังนี้ ถือว่าคดีสำหรับจำเลยที่โจทก์มิได้อุทธรณ์เป็นอันยุตติในข้อเท็จจริงแต่ในศาลชั้นต้นแล้ว ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัยให้

คดีนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันตี ต.มีบาดเจ็บสาหัส ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๒๕๖

ศาลชั้นต้นว่าจำเลยกับ ต.ต่างวิวาททำร้ายกัน พิพากษาให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๕๘

โจทก์อุทธรณ์ว่า ล.จำเลยควรมีผิดตาม ม.๒๕๖ ส่วนที่ศาลลงโทษ ส.และ ป.จำเลยสมควรแล้ว

ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยกับ ต.วิวาททำร้าย จำเลยทำร้าย ต.บาดเจ็บสาหัส แต่เมื่อทางพิจารณาต่างกับข้อเท็จจริงที่โจทก์กล่าวในฟ้อง จะลงโทษจำเลยไม่ได้ ส่วน ส.และ ป.จำเลยแม้จะมิได้อุทธรณ์คัดค้านมาก็เป็นเหตุในลักษณคดี จึงพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์ปล่อยจำเลยทุกคนไป

โจทก์ฎีกาว่าจำเลยกับพวกเป็นผู้ทำร้าย ต.หาใช่กรณีวิวาทไม่

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า ส.จำเลยเป็นผู้ฟัน ต.ก่อนมีบาดเจ็บสาหัสแล้วจึงฟันกันอีกในภายหลัง ล.จำเลยมีผิดตาม ม.๒๕๖ ส่วนคดีสำหรับ ส.และ ป.จำเลยเมื่อโจทก์จำเลยมิได้อุทธรณ์โจทก์จึงไม่มีสิทธิจะยกข้อเท็จจริงที่เด็ดขาดในศาลชั้นต้นแล้วมาให้ศาลฎีกาวินิจฉัยอีก จึงพิพากษาให้จำคุก ล.จำเลย ๒ ปีตาม ม.๒๕๖