เรื่อง ฉุดคร่าอนาจาร ข่มขืนกระทำชำเรา ทำร้ายร่างกาย
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทั้งสองมีมีดสมคบกับฉุดคร่า น.ส.เกียะ หรือ ยุพิน อายุ ๑๙ ปี ไปเพื่อการอนาจาร ทำให้ น.ส.เกียะ หรือ ยุพิน และมารดาซึ่งเข้าช่วยเหลือมีบาดแผลไม่ถึงบาดเจ็บ และจำเลยที่ ๑ ข่มขืนกระทำชำเรา น.ส.เกียะ หรือ ยุพิน จนสำเร็จความใคร่ ขอให้ลงโทษ
จำเลยทั้งสองรับสารภาพ
ศาลชั้นต้นพิพากษา คดีเฉพาะจำเลยที่ ๒ ไป ส่วนจำเลยที่ ๑ โจทก์ขอสืบพยานประกอบ
เมือโจทก์สืบพยานแล้ว ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยที่ ๑ ผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญา ม. ๒๔๓ และ ๒๗๖ รวม กระทงลงโทษจำคุก ๑ ปี ๖ เดือน ลดตาม ม. ๕๘ ทวิ และ ๕๙ ลงอีก คงให้จำคุก ๔ เดือน ๑๕ วัน เฉพาะข้อหาฐานทำร้ายร่างกาย ให้ยกฟ้องสำหรับจำเลยที่ ๑
โจทก์ร่วมอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่าจำเลยที่ ๑ ผิด ม.๒๔๓, ๒๗๖ ให้รวมกระทงลงโทษจำคุก ๘ ปี ลดตาม ม. ๕๘ ทวิ. และ ๕๙ ลงอีก คงให้จำคุก ๒ ปี ๘ เดือน
จำเลยที่ ๑ ฎีกา
ศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกา และในวันเดียวกันนั้น นางยุพิน ยืนคำร้องขอถอนคดี ไม่ติดใจว่ากล่าวเอาความแก่จำเลย และนางยุพินแถลงว่าอายุ ๒๑ ปี แล้ว
ศาลฎีกาเห็นว่า ศาลอุทธรณ์พิพากษารวมกระทงลงโทษจำเลยสำหรับความผิดทั้งสองฐาน เมื่อผู้เสียหายถอนคำร้องทุกข์หรือยอมความกับจำเลย สำหรับความผิดตาม ม.๒๔๓ แล้ว ศาลฎีกาจึงเห็นสมควรพิพากษาแก้ศาลอุทธรณ์ว่า จำเลยคงมีความผิดฐานฉุดคร่าเพื่อการอนาจารแต่เพียงกระทงเดียว ให้ลงโทษจำคุก ๑ ปี ๖ เดือน ลดตาม ม.๕๘ ทวิ. และ ๕๙ ลงอีก คงให้จำคุก ๔ เดือน ๑๕ วัน .