คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 204/2492

คำว่าขู่เข็ญตามความในมาตรา 339 ข้อ 1 ก.ม.ลักษณะอาญา นั้นอาจมีความหมายไม่ฉะเพาะแต่ว่าจะต้องกระทำด้วยวาจา อาจหมายตลอดถึงการกระทำโดยกิริยาด้วย

ฟ้องบรรยายแต่เพียงว่าจำเลยชักอาวุธมีดไล่จะแทงนั้น ยังไม่พอจะฟังว่าเป็นการขู่เข็ญตามความในมาตรา 339 ข้อ 1.

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบังอาจชักมีดพกปลายแหลมไล่จะแทงทำร้ายร่างกายนายอนงค์ เป็นการขู่เข็ญจะทำร้ายให้เสียหายแก่นายอนงค์ โดยอาการร้ายแรง และไม่เป็นธรรม ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๓๓๙ ข้อ ๑ จำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นงดสืบพะยาน แล้วพิพากษายกฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คำว่า ขู่เข็ญ ตามความในมาตรา ๓๓๙ ข้อ ๑ นั้น อาจมีความหมายไม่ฉะเพาะ แต่ว่าจะต้องกระทำด้วยวาจา อาจหมายตลอดถึงการกระทำโดยอาการกิริยาด้วย ฟ้องโจทก์บรรยายเพียงว่า จำเลยชักอาวุธมีดจะไล่แทง จึงยังไม่พอฟังว่า เป็นการขู่เข็ญตามฟ้อง.

พิพากษายืน.