คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 209/2491

เครื่องยนต์ฉุดระหัดที่มีไว้โดยมิได้แจ้งปริมาณและสถานที่เก็บตามประกาศควบคุมของเจ้าพนักงานออกตาม พระราชบัญญัติควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภคฯลฯ เพียงแต่เป็นเครื่องชำรุดยังซ่อมแซมใช้การได้ แต่ต้องเสียค่าซ่อมแพงนั้น มิใช่เป็นเครื่องยนต์ที่ชำรุดจนถึงแก่จะต้องใช้เป็นเศษเหล็กนั้นนับว่าเข้าอยู่ในความมุ่งหมายของ พระราชบัญญัติและประกาศของเจ้าพนักงานผู้มีไว้โดยไม่แจ้งปริมาณและสถานที่เก็บ จึงมีผิดตามพระราชบัญญัติควบคุมเครื่องอุปโภคฯลฯ 2488 มาตรา 17

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยมีเครื่องยนต์ฉุดระหัด 1 เครื่องไว้ในครอบครองโดยมิได้แจ้งปริมาณและสถานที่เก็บตามกฎหมาย ขอให้ลงโทษและริบของกลาง

จำเลยให้การว่า เครื่องยนต์ฉุดระหัดของกลางเป็นเครื่องชำรุด

ศาลชั้นต้นเห็นว่า ได้มีประกาศฉบับหลังยกเลิกประกาศฉบับแรกแล้วจึงพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า พระราชบัญญัติควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภค ฯลฯไม่ควบคุมถึงเครื่องอุปโภคที่ชำรุดเสียหายใช้ไม่ได้ด้วย จึงพิพากษายืนให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า เครื่องยนต์ฉุดระหัดที่จำเลยมีไว้ได้ความเพียงว่าเป็นเครื่องชำรุด จะต้องซ่อมแซมแพง มิใช่เครื่องยนต์ที่ชำรุดจนถึงแก่จะต้องใช้เป็นเศษเหล็ก จึงนับว่าเข้าอยู่ในความมุ่งหมายของพระราชบัญญัติควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภค ฯลฯและประกาศของเจ้าพนักงานควบคุม

ส่วนข้อที่มีประกาศฉบับหลังยกเลิกประกาศฉบับแรกนั้น ย่อมไม่ลบล้างความผิดของจำเลย จึงพิพากษายกคำพิพากษาศาลล่างทั้ง 2 ให้ปรับจำเลย 10 บาท ตามพระราชบัญญัติควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภค ฯลฯ 2488 มาตรา 1-7 ของกลางริบ