คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 21/2492

ศาลล่างทั้งสองฟังข้อเท็จจริงต้องกันว่า ห้องรายพิพาทจำเลยใช้เป็นที่อยู่อาศัยได้รับความคุ้มครองจาก พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯโจทก์ย่อมฎีกาไม่ได้ เพราะเป็นปัญหาข้อเท็จจริง

พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน 2490 ใช้บังคับได้ไม่ขัดต่อบทรัฐธรรมนูญแต่อย่างใด เพราะบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญไม่มีบทห้ามการใช้กฎหมายให้มีผลย้อนหลังในทางแพ่ง

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากตึกเช่าของโจทก์ จำเลยให้การว่า การเช่าห้องรายนี้ จำเลยและครอบครัวใช้เป็นที่อยู่อาศัยเป็นส่วนสำคัญ ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายควบคุมค่าเช่า ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ศาลล่างทั้ง 2 ฟังข้อเท็จจริงต้องกันว่าตึกหรืออาคารรายพิพาทจำเลยใช้เป็นที่อยู่อาศัย และได้รับความคุ้มครองจากพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า โจทก์ย่อมฎีกาไม่ได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 เพราะเป็นปัญหาข้อเท็จจริง ส่วนในข้อกฎหมายเห็นว่าพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าพ.ศ. 2490 ใช้บังคับได้ ไม่ขัดต่อบทรัฐธรรมนูญ แต่อย่างใดเพราะบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญ ไม่มีบทห้ามการใช้กฎหมายให้มีผลย้อนหลังในทางแพ่ง

พิพากษายืน