คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 21/2492

ศาลล่างทั้งสองฟังข้อเท็จจริงต้องกันว่า ห้องรายพิพาทจำเลยใช้เป็นที่อยู่อาศัยได้รับความคุ้มครองจาก พ.ร.บ. ควบคุมค่าเช่าฯ โจทก์ย่อมฎีกาไม่ได้เพราะเป็นปัญหาข้อเท็จจริง

พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน 2490 ใช้บังคับได้ ไม่ขัดต่อบทรัฐธรรมนูญแต่อย่างใด เพราะบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญไม่มีบทห้ามการใช้กฎหมายให้มีผลย้อนหลังในทางแพ่ง./

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากตึงเช่าของโจทก์ จำเลยให้การว่า การเช่าห้องรายนี้ จำเลยและครอบครัวใช้เป็นที่อยู่อาศัยเป็นส่วนสำคัญ ได้รับความคุ้มครอบจากฎหมายควบคุมค่าเช่า ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา.

ศาลฎีกาเห็นว่า ศาลล่างทั้ง ๒ ฟังข้อเท็จจริงต้องกันว่า ตึงหรืออาคารรายพิพาทจำเลยใช้เป็นที่อยู่อาศัย และได้รับความคุ้มครอบจาก พ.ร.บ. ควบคุมค่าเช่า โจทก์ย่อมฎีกาไม่ได้ตาม ป.ม.วิ.แพ่ง มาตรา - ๒๔๘ เพราะเป็นปัญหาข้อเท็จจริง ส่วนในข้อกฎหมายเห็นว่า พ.ร.บ. ควบคุมค่าเช่า พ.ศ. ๒๔๙๐ ใช้บังคับได้ ไม่ขัดต่อบทรัฐธรรมนูญ แต่อย่างใดเพราะบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญไม่มีบทห้ามการใช้กฎหมายให้มีผลย้อนหลังในทางแพ่ง

พิพากษายืน./