คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 211-217/2482

จำเลยซื้อสินค้าที่ทำจากต่างประเทศภายในพระราชอาณาจักรสยามโดยสุจริต ไม่รู้ว่าสินค้านั้นยังมิได้เสียภาษีดังนี้ จำเลยไม่มีความผิดและกรณีเช่นนี้เป็นหน้าที่ของโจทก์จะต้องนำสืบจะยก ม.100 มาปรับแก่คดีมิได้

จำเลยซื้อไม้ขีดไฟจากตลาดในอำเภอกุฉินารายน์จังหวัดมหาสารคาม พอมาถึงจังหวัดร้อยเอ็จก็ถูกเจ้าพนักงานจับหาว่าไม้ขีดไฟไม่เสียภาษี

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ยกฟ้องโจทก์ เพราะฟังว่าจำเลยได้ซื้อไว้โดยซื่อมิได้รู้ว่าเป็นของหนีภาษี

โจทก์ฎีกาว่าจำเลยรู้แล้วว่าไม้ขีดไฟทำมาจากต่างประเทศ ต้องตกเป็นหน้าที่จำเลยนำสืบว่าไม้ขีดไฟได้เสียภาษีแล้วตาม ม.๒๗ แห่ง พ.ร.บ.ศุลกากร

ศาลฎีกาตัดสินว่าคดีนี้จำเลยซื้อไม้ขีดไฟในตลาดในพระราชอาณาจักรโดยไม่รู้ว่าเป็นไม้ขีดไฟหนีภาษี ม.๒๗เป็นเรื่องลงโทษผู้นำของเข้ามาในพระราชอาณาจักรหรือนำออกโดยหลีกเลี่ยงค่าภาษี หรือผู้ช่วยเหลือในการนั้น การกระทำของจำเลยจึงไม่เข้า ม.๒๗ ส่วนหน้าที่สืบตาม ม.๑๐๐ เป็นเรื่องที่มีประเด็นข้อโต้เถียงว่าของนั้นได้เสียภาษีแล้วหรือยัง จึงเป็นหน้าที่จำเลยต้องนำสืบแต่ในเรื่องนี้ประเด็นอยู่ที่ว่าการกระทำของจำเลยเป็นการหลีกเลี่ยงไม่เสียภาษีตาม ม.๒๗ หรือไม่ ซึ่งเป็นหน้าที่โจทก์ต้องนำสืบจะยก ม.๑๐๐ มาบังคับมิได้ ศาลล่างพิพากษาชอบแล้ว ให้ยกฎีกาโจทก์