คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2152/2533

กรณีผิดสัญญาประกันต่อ ศาล เมื่อศาลอุทธรณ์มีคำวินิจฉัยอย่างใดแล้ว คำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ย่อมเป็นที่สุดตาม ป.วิ.อ.มาตรา 119 ซึ่ง แก้ไขเพิ่มเติมโดย พ.ร.บ. แก้ไขเพิ่มเติม ป.วิ.อ.(ฉบับที่ 17) พ.ศ. 2532 มาตรา 4 ผู้ประกันยื่นฎีกาเมื่อเวลาที่พระราชบัญญัติดังกล่าวใช้ บังคับแล้ว ศาลฎีกาย่อมไม่รับวินิจฉัย.

คดีนี้สืบเนื่องจากศาลชั้นต้นมีคำสั่งอนุญาตให้ผู้ประกันเป็นผู้ประกันจำเลยแล้วจำเลยได้หลบหนีระหว่างพิจารณาคดี เป็นการผิดสัญญาประกัน ศาลชั้นต้นมีคำสั่งปรับผู้ประกันตามสัญญาเป็นเงินจำนวน 150,000 บาท ต่อมาผู้ประกันยื่นคำร้องว่าได้นำจำเลยมอบตัวต่อศาลแล้วขอลดค่าปรับ ศาลชั้นต้นลดตามขอให้คงปรับจำนวน 10,000 บาท

ผู้ประกันอุทธรณ์ขอให้ปรับน้อยลงอีก

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ผู้ประกันฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "คดีนี้เป็นกรณีผิดสัญญาประกันต่อศาลเมื่อศาลอุทธรณ์มีคำวินิจฉัยอย่างใดแล้ว คำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ย่อมเป็นที่สุดตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 119ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา (ฉบับที่ 17) พ.ศ. 2532 มาตรา 4ผู้ประกันยื่นฎีกาเมื่อวันที่ 19 มีนาคม 2533 ซึ่งเป็นเวลาที่พระราชบัญญัติดังกล่าวใช้บังคับแล้ว การที่ศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกาของผู้ประกันมาจึงเป็นการมิชอบ ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย"

พิพากษายกฎีกาผู้ประกัน.