คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 220/2471

ลักษณพะยาน คำร้องแรกแหกกระเฌอ คำของผู้ถูกกระทำร้ายโดยรู้สึกว่าตนจะไม่มีชีวิตรอดอยู่ เปนถ้อยคำที่มีน้ำหนักจนกว่าจะมีคำพะยานอื่นมาหักล้าง วิธีพิจารณาอาญา ความสงสัยที่จะยกประโยชน์ให้แก่จำเลยนั้น ต้องเปนเหตุผลที่สมควรจริง ๆ

ได้ความว่า ข.ม.ห. ไปตัดสินในป่า มีคนร้ายลอบเอาปืนยิงถูก ข. ๆ เหลียวไปดูก็ระบุชื่อว่า ด. จำเลยเปนผู้ยิง แล ข. ขาดใจตายด้วยพิศม์บาดแผลนั้น โจทก์มี ม.ห. ประจักษ์พะยาน ๒ ปากเห็นจำเลยถือปืนวิ่งหนีไปแลจำจำเลยได้เพราะเปนญาติห่าง ๆ กันกับ ห. ส่วน ม. ไม่รู้จักชื่อ จำเลยแลเมื่อเจ้าพนักงานจับ จำเลยมา ม. ชี้ตัว จำเลยถูกต้องดังนี้

ศาลเดิมตัดสินว่า พะยานโจทก์เปนที่สงสัยไม่พอจะลงโทษจำเลยจึงให้ปล่อย

ฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่า คำของผู้กระทำร้ายโดยรู้สึกว่าตนไม่มีชีวิตรอดอยู่ต่อไปนั้นเปนถ้อยคำที่มีน้ำหนักศาลควรรับฟัง จนกว่าจะมีพะยานอื่นมาสืบหักล้าง แต่เรื่องนี้ไม่มีคำพะยานใดมาสืบหักล้างคำของผู้ตายเลย จึงให้จำคุกจำเลยตลอดชีวิตตามมาตรา ๒๔๙ อนึ่งความสงสัยที่ยกให้เปนประโยชน์แก่จำเลยนั้นต้องประกอบด้วยเหตุอันสมควรจริง ๆ ในคดีนี้ไม่มีเหตุอันใดที่จะทำให้สงสัยเลย