คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2235/2528

เงินค่ารถที่นายจ้างจ่ายให้ลูกจ้างเฉพาะวันมาทำงานเท่านั้นเป็นเงินที่จ่ายทดแทนในการเดินทางที่ลูกจ้างได้จ่ายมิใช่จ่ายเพื่อตอบแทนการทำงาน จึงมิใช่เป็นค่าจ้างจะนำมาเป็นฐานในการคำนวณค่าชดเชยมิได้

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นลูกจ้างประจำของจำเลย จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยไม่เป็นธรรม ไม่จ่ายค่าชดเชย และจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้แก่โจทก์ไม่ครบถ้วน ไม่จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี ขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินดังกล่าวและค่าเสียหายแก่โจทก์พร้อมด้วยดอกเบี้ย

จำเลยแถลงต่อสู้คดีว่าจำเลยเลิกจ้างเพราะงานหมด มีการตกลงจ่ายเงินค่าชดเชยและเงินอื่น ๆ ให้โจทก์ไปแล้ว โจทก์นำเงินค่ารถอันเป็นเงินสวัสดิการมาเป็นฐานคำนวณด้วย

ศาลแรงงานพิพากษายกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า เงินค่ารถที่จำเลยจ่ายให้โจทก์นั้นจะจ่ายให้เฉพาะวันที่โจทก์มาทำงานเท่านั้น แสดงว่าเงินค่ารถดังกล่าวเป็นเงินที่จ่ายทดแทนในการเดินทางที่โจทก์ได้จ่ายไป ถือไม่ได้ว่าเป็นการจ่ายเงินเพื่อตอบแทนการทำงานของโจทก์ ค่ารถที่โจทก์ได้รับจึงมิใช่ค่าจ้างการที่มิได้นำค่ารถมาเป็นฐานในการคำนวณค่าชดเชยด้วยจึงชอบแล้ว

พิพากษายืน