คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 227-229/2504

หนองสาธารณที่ทางราชการหวงห้ามไว้เพื่อสาธารณประโยชน์ สำหรับคนและสัตว์ใช้อาบกินร่วมกัน นั้น เป็นอำนาจหน้าที่ของกรมการอำเภอที่จะดูแลรักษาตามพระราชบัญญัติลักษณะปกครองท้องที่ พ.ศ. 2457 มาตรา 122 ซึ่งต่อมาได้โอนมาเป็นอำนาจหน้าที่ของนายอำเภอตามพระราชบัญญัติระเบียบบริหารราชการแผ่นดิน พ.ศ. 2495 มาตรา 40 วรรค 3 นายอำเภอจึงมีอำนาจออกคำสั่งให้ผู้บุกรุกหนองสาธารณประโยชน์ออกไปจากหนองนั้นได้ ผู้ใดขัดขืนย่อมมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 368

พระราชบัญญัติลักษณะปกครองท้องที่ พ.ศ. 2457 มาตรา 122 มิได้ถูกยกเลิกหรือขัดแย้งกับประมวลกฎหมายที่ดิน มาตรา 8 และไม่ต้องด้วยพระราชบัญญัติให้ใช้ประมวลกฎหมายที่ดิน พ.ศ. 2497 มาตรา 4

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยขัดขืนคำสั่งของนายอำเภอที่สั่งให้จำเลยออกไปจากหนองสาธารณประโยชน์ ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๖๘

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วเห็นว่าอำนาจหน้าที่ของกรมการอำเภอหรือนายอำเภอตามพระราชบัญญัติลักษณะปกครองท้องที่ พ.ศ. ๒๔๕๗ มาตรา ๑๒๒ ได้ถูกยกเลิกไปโดยพระราชบัญญัติให้ใช้ประมวลกฎหมายที่ดิน พ.ศ. ๒๔๙๗ มาตรา ๔ และประมวลกฎหมายที่ดิน มาตรา ๘ ซึ่งเป็นอำนาจของอธิบดีกรมที่ดิน นายอำเภอไม่มีอำนาจออกคำสั่ง จึงพิพากษายกฟ้องโดยไม่ต้องวินิจฉัยข้อเท็จจริง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกคำพิพากษาศาลชั้นต้น ให้พิพากษาใหม่

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาพิพากษายืน โดยข้อกฎหมายข้างต้น