คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 232/2481

ในคดีอาญาที่จำเลยอุทธรณ์ทั้งในปัญหาข้อกฎหมายและข้อเท็จจริง แต่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยแต่ฉะเพาะปัญหาข้อเท็จจริงอย่างเดียวดังนี้ ศาลฎีกาสั่งให้ย้อนสำนวนไปให้ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยข้ออุทธรณ์ในปัญหาข้อกฎหมายของจำเลยต่อไป โดยอาศัยประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ม.131(2) - 243(1) +++

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยฐานลักทรัพย์ตามกฎหมายอาญามาตรา ๒๙๓ จำคุกคนละ ๖ เดือน

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาตัดสินว่าคดีนี้จำเลยอุทธรณ์ในปัญหากฎหมายด้วยว่า ฟ้องของโจทก์หาว่าจำเลยทำผิดที่ตำบลคลอง ล. แต่ทางพิจารณาได้ความว่าเหตุเกิดที่ตำบลย่านชื่อ ศาลจะลงโทษจำเลยมิได้ ไม่ปรากฎว่าศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยปัญหาข้อนี้ให้จำเลย ฉะนั้นตามประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.๑๓๑(๒) ซึ่งอนุโลมใช้โดยประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม.๑๕ เห็นว่าศาลอุทธรณ์พิพากษาคดีมิชอบด้วยหลักแห่งการชี้ขาดตัดสินคดี ซึ่งต้องตัดสินทุกประเด็นบรรดามี จึงให้ส่งสำนวนคืนศาลอุทธรณ์เพื่อให้พิพากษาใหม่ตามประเด็นแห่งคดีที่มีอุทธรณ์ขึ้นมา