คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 237/2491

(ประมวลแพ่งฯ ละเมิด วิธีพิจารณาความแพ่ง หน้าที่นำสืบ ทิ้งฟ้องอุทธรณ์)

ในเรื่องเรือใบกับเรือกลไฟชนกัน เมื่อเจ้าของเรือใบมาฟ้องเรียกค่าเสียหาย เป็นหน้าที่ของฝ่ายเรือกลไฟจะต้องนำสืบก่อนในข้อที่จะไม่ต้องรับผิด ส่วนจำนวนค่าเสียหายเป็นหน้าที่ของฝ่ายเรือใบจะต้องนำสืบก่อน

ในเรื่องเรือชนกัน เมื่อศาลชั้นต้นกะหน้าที่นำสืบก่อนหลังผิดไป และคู่ความได้นำสืบไปตามนั้นแล้ว แม้ฎีกาของคู่ความที่คัดค้านในข้อนี้ฟังขึ้น ศาลฎีกาก็ไม่ย้อนสำนวนให้สืบพะยานกันใหม่

เพียงแต่ปรากฏว่า ผู้อุทธรณ์ไปนำเจ้าพนักงานส่งสำเนาฟ้องอุทธรณ์ให้แก่อีกฝ่ายหนึ่งเกินกำหนด 15 วันไป 4 วัน นับแต่วันศาลสั่งรับอุทธรณ์นั้น ยังไม่พอถือว่าทิ้งฟ้องอุทธรณ์อันถึงกับจะให้จำหน่ายคดี

โจทก์ฟ้องว่าเรือภานุรังษีเป็นของจำเลยที่ ๑, จำเลยที่ ๒ เป็นนายเรือ จำเลยที่ ๓ เป็นผู้นำร่อง จำเลยที่ ๔ เป็นนายท้าย ได้แล่นชนเรือฉลอมท้ายญวนของโจทก์จม โดยความจงใจหรือประมาทเลินเล่อของจำเลยที่ ๒, ๓, ๔ ที่ปากแม่น้ำเจ้าพระยา โจทก์ต้องเสียหาย จึงขอให้จำเลยใช้

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า เรือโจทก์เป็นฝ่ายผิด แล่นตัดหน้าเรือจำเลยในระยะใกล้ จึงพิพากษากลับให้ยกฟ้อง

ส่วนข้อที่โจทก์ร้องว่า จำเลยทิ้งฟ้อง(อุทธรณ์)นั้น ปรากฏว่า จำเลยยื่นอุทธรณ์วันที่ ๒๙ สิงหาคม ๒๔๘๙ ศาลแพ่งออกหมายถึงทนายโจทก์ลงวันที่ ๒ กันยายน ๒๔๘๙ ให้แก้อุทธรณ์ภายใน ๑๕ วัน รายงานกองหมายลงวันที่ ๑๘ กันยายน นั้นว่าทนายจำเลยที่ ๑ นำนักการส่งหมายให้แก่ฝ่ายโจทก์ได้ในวันนั้น ไม่ปรากฏว่ากองหมายได้รับหมายส่งฟ้องอุทธรณ์วันใด และวันที่ ๑๘ กันยายน ที่ส่งหมายได้นั้น เป็นวันที่จำเลยนำส่งหมายให้นัดแรกหรือไม่ ไม่ปรากฏจึงเห็นว่ายังไม่มีเหตุที่พอที่จะชี้ขาดว่าจำเลยทิ้งฟ้อง จึงยกคำร้องโจทก์

โจทก์ฎีกาขึ้นมาทั้ง ๒ กรณี

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า โจทก์เป็นฝ่ายผิด โดยแล่นเรือตัดหน้าเรือจำเลย

ส่วนข้อที่ศาลชั้นต้นสั่งให้โจทก์มีหน้าที่นำสืบก่อนนั้น แม้จะไม่ถูกต้องตาม ป.ม.แพ่งฯ ม. ๔๓๙ เพราะเรือจำเลยใช้เครื่องจักรกล จำเลยย่อมมีหน้าที่นำสืบก่อนก็ดี แต่ก็คงมีประเด็นค่าเสียหายที่โจทก์จะต้องนำสืบก่อนอยู่เหมือนกัน และแม้ศาลฎีกาจะสั่งให้จำเลยกลับสืบใหม่ ก็คงไม่มีผลทำให้การวินิจฉัยเปลี่ยนแปลงไป เพราะคู่ความต่างได้สืบพะยานจนสิ้นกระแสร์ความแล้ว จึงไม่มีเหตุสมควรที่จะให้สืบพะยานใหม่

ในข้อทิ้งฟ้อง ก็เห็นว่าตามพฤตติการณ์ที่ปรากฎ ยังไม่มีเหตุเพียงพอที่จะให้ถือว่า จำเลยได้ทิ้งฟ้องอุทธรณ์อันจะถึงแก่ทำให้จำหน่ายคดี จึงพิพากษายืน