ได้ความว่าเดิมที่พิพาทรายนี้เป็นของนายเฟื่อง นางเท นายพรและจำเลยเป็นบุตร์นายเฟื่องต่างมารดากัน ครั้นนานเฟื่องวายชนม์ นางเท นายพรได้ทำหนังสือสัญญากันเองขายที่รายนี้ให้ขุนประชุม ฯ บิดาสามีโจทก์ จำเลยรู้เรื่องการขายและได้ลงชื่อเป็นพะยานด้วย เมื่อขุนประชุมวายชนม์ที่รายนี้เป็นมฤดกตกได้แก่สามีโจทก์และโจทก์ จำเลยได้ย้ายไปอยู่กับสามีโจทก์และโจทก์ สามีโจทก์และโจทก์ได้เคยพูดจะยกที่รายนี้ให้จำเลย ที่พิพาทรายนี้เป็นที่ ๆ ไม่มีหนังสือสำคัญสำหรับที่ บัดนี้โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลย ๆ ต่อสู้เถียงกรรมสิทธิ
ศาลฎีกาตัดสินว่า ที่รายนี้แม้จะเป็นของบิดาจำเลย และจำเลยมีส่วนจะได้แบ่งมฤดก เมื่อบิดาวายชนม์ด้วยก็ดี แต่พฤตติการณ์ที่จำเลยยินยอมให้นางเท นายพรขายที่รายนี้ให้ขุนประชุมฯ และออกจากที่ไป ย่อมทำให้จำเลยเข้าครอบครองที่พิพาทก็อ้างว่าโจทก์และสามีโจทก์ยกให้ซึ่งเป็นการรับรองกรรมสิทธิของโจทก์ในที่พิพาทอีกชั้นหนึ่งจำเลยจะได้กรรมสิทธิก็แต่โดยอาศัยอำนาจการครอบครอง แต่ที่จำเลยคัดค้านว่าที่รายนี้ไม่มีหนังสือสำคัญจะยกมาตรา ๑๓๘๒ มาบังคับมิได้นั้นเห็นว่า กฎหมายมาตรานี้ไม่จำกัดว่าอสังหาริมทรัพย์นั้นจะมีหนังสือสำคัญหรือไม่ เมื่อจำเลยครอบครองมายังไม่ครบ ๑๐ ปี ก็ไม่ได้กรรมสิทธิจึงให้ขับไล่จำเลยออกจากที่รายพิพาทไป ฎีกาจำเลยให้ยก