คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 245/2510

โจทก์จ้างจำเลยทำสวน จำเลยเข้ามาปลูกเรือนอยู่ในที่ดินของโจทก์โดยโจทก์มิได้ว่ากล่าวประการใด ถือได้ว่าการเข้ามาอยู่ในที่ดินของโจทก์เป็นการอาศัย มิได้เข้ามาโดยมีข้อสัญญาจ้างตกลงเช่นนั้น ดังนั้น ถึงแม้โจทก์จะยังมิได้บอกเลิกสัญญาจ้าง และยังมิได้ชำระค่าจ้าง เมื่อโจทก์ได้บอกกล่าวให้จำเลยออกไปแล้ว จำเลยก็ไม่มีสิทธิจะอยู่ในที่พิพาทนี้อีกต่อไป

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์จ้างจำเลยมาทำสวน จำเลยได้เข้ามาอาศัยอยู่ในที่ดินโจทก์ ต่อมาจำเลยไม่เอาใจใส่แผ้วถางสวนของโจทก์ โจทก์บอกกล่าวให้จำเลยออกไปจากที่ดินของโจทก์ จำเลยก็ไม่ออก ขอให้ขับไล่

จำเลยต่อสู้ว่า โจทก์จ้างจำเลยไปทำสวนโจทก์ จำเลยจึงเข้าไปเป็นลูกจ้างและปลูกเรือนอยู่ หาได้เข้าไปอาศัยที่ดินและเรือนโจทก์อยู่ไม่ โจทก์ไม่ได้บอกเลิกจ้าง ถ้าบอกและจ่ายค่าจ้างที่ค้างให้จำเลย จำเลยก็จะรื้อถอนเรือนออกไปทันที

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษา ค่าจ้างเป็นคนละเรื่องกับที่จำเลยอยู่ในที่ดินโจทก์โดยไม่มีสิทธิ โจทก์ได้บอกกล่าวให้จำเลยออกไปจากที่ดินของโจทก์แล้ว ให้ขับไล่จำเลยและบริวาร

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์จ้างจำเลยทำสวน จำเลยจึงเข้ามาเป็นลูกจ้างโจทก์และปลูกเรือนลงในที่ดินโจทก์ จำเลยมิได้ต่อสู้ว่า การที่จำเลยเข้าปลูกเรือนอยู่ในที่ของโจทก์ โดยสัญญาจ้างมีข้อตกลงเช่นนั้น จำเลยจึงไม่มีสิทธิจะเข้าไปอยู่ในที่ดินของโจทก์ การที่จำเลยเข้าไปปลูกเรือน โจทก์มิได้ว่ากล่าวห้ามปรามอย่างใด ถือได้ว่าเป็นเรื่องอาศัย แม้โจทก์จะยังมิได้บอกเลิกสัญญาจ้าง และยังมิได้ชำระค่าจ้างให้จำเลย ก็เป็นคนละเรื่องกับเรื่องเข้าอยู่นี้ เมื่อโจทก์ได้บอกกล่าวให้จำเลยออกไปตามฟ้องแล้ว จำเลยจึงอยู่ในที่พิพาทอีกไม่ได้

พิพากษายืน.