โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นเจ้าของห้องแถวซึ่งปลูกอยู่บนที่ดินราชพัสดุ จำเลยเป็นผู้อาศัยโจทก์อยู่ในห้องแถวดังกล่าว ต่อมาโจทก์ไม่ประสงค์จะให้จำเลยอยู่ต่อไป จึงขอให้พิพากษาให้จำเลยและบริวารออกไปจากห้องแถวดังกล่าว
จำเลยให้การว่า จำเลยซื้อห้องแถวพิพาทจากโจทก์และโจทก์ได้มอบให้จำเลยเข้าครอบครองเป็นเจ้าของตลอดมา ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า จำเลยได้ซื้อห้องแถวพิพาทจากโจทก์ แต่การซื้อขายไม่ได้ทำเป็นหนังสือและจดทะเบียน จึงเป็นโมฆะ จำเลยไม่ได้กรรมสิทธิ์ โจทก์มีอำนาจฟ้องขับไล่ได้ พิพากษาให้ขับไล่จำเลยและบริวารออกไปจากห้องแถวพิพาท
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากห้องแถวพิพาทโดยอ้างว่าโจทก์เป็นผู้ให้จำเลยอยู่อาศัย จำเลยให้การต่อสู้ว่า ความจริงโจทก์ได้ขายห้องแถวพิพาทให้แก่จำเลยและได้ส่งมอบให้จำเลยเข้าครอบครองตลอดมา จึงไม่มีสิทธิฟ้องขับไล่จำเลยประเด็นสำคัญแห่งคดีจึงมีว่า จำเลยเป็นผู้อาศัยห้องแถวพิพาทดังที่โจทก์ฟ้องหรือไม่ ซึ่งในประเด็นดังกล่าวนี้ เมื่อศาลชั้นต้นวินิจฉัยข้อเท็จจริงว่าโจทก์ได้ขายห้องแถวพิพาทให้แก่จำเลยและจำเลยเป็นผู้ใช้สิทธิครอบครองตลอดมาแล้ว โจทก์ก็มิได้อุทธรณ์หรือแก้อุทธรณ์โต้แย้งในข้อนี้ไว้แต่อย่างใด ข้อเท็จจริงจึงฟังได้เป็นยุติตามคำวินิจฉัยของศาลชั้นต้นดังกล่าว แม้ศาลชั้นต้นจะพิพากษาว่าการซื้อขายเป็นโมฆะก็ตาม แต่การเข้าอยู่ในห้องแถวพิพาทของจำเลยก็หาใช่เป็นการอาศัยโจทก์ไม่ เมื่อข้อเท็จจริงฟังได้ว่าความจริงโจทก์ไม่ได้ให้จำเลยอยู่อาศัยห้องแถวพิพาทดังโจทก์อ้างในฟ้อง ดังนี้ โจทก์จึงหามีสิทธิฟ้องขับไล่จำเลยออกไปจากห้องแถวพิพาทนั้นไม่
พิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์