คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 251/2489

ศาลชั้นต้นลงโทษจำคุกจำเลย 2 ปี ตามก.ม.ลักษณะอาญา ม.256 ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่าจำเลยผิดตาม ม.254 จำคุก 1 ปี โจทก์ฎีกาฉะเพาะปัญหาข้อกฎหมายขอให้ลงโทษจำเลยตาม ม.256 เมื่อศาลฎีกาเห็นว่าฎีกาโจทก์เป็นปัญหาข้อเท็จจริง ไม่ต้องพิจารณาฎีกาโจทก์ต่อไป

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทำร้ายร่างกายนายแสงถูกศรีษะถึงบาดเจ็บสาหัสถึงทุพพลภาพ ประกอบด้วยทุกข์เวทนากล้าเกินกว่า ๓๐ วัน และไม่สามารถประกอบการหาเลี้ยงชีพได้เพราะความทุพพลภาพหรือพยาธินั้นเกินกว่า ๒๐ วัน ขอให้ลงโทษ

จำเลยปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นเห็นว่า ผู้ถูกทำร้ายต้องนอนรักษาบาดแผลอยู่เกินกว่า ๒๐ วัน และไม่ประกอบการหาเลี้ยงชีพได้โดยปรกติเพราะพยาธินั้นเกินกว่า ๒๐ วัน พิพากษาลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญา ม.๒๕๖ จำคุก ๒ ปี

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่า นายแสงถูกทำร้ายแล้วยังไล่ตามจำเลยไปได้ และเกินไปแจ้งความผู้ใหญ่บ้านและกำนันได้อาการเจ็บบาดแผลของนายแสงไม่ถึงทุพพลภาพ ที่ว่าทำงานไม่ได้เกินกว่า ๒๐ วัน ก็ไม่ปรากฎว่านายแสงมีอาชีพอย่างไร เพื่อประกอบการวินิจฉัย พิพากษาแก้จำคุก ๑ ปีตาม ก.ม.ลักษณะอาญา ม.๒๕๔

โจทก์ขอฎีกาเป็นข้อกฎหมายว่า ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับบาดแผลโจทก์นำสืบได้ความแล้วว่า ผู้เสียหายมีอาชีพทางทำนา ทำงานไม่ได้กว่า ๒๐ วัน ขอให้ลงโทษตาม ม.๒๕๖

ศาลฎีกาเห็นว่า ฎีกาโจทก์เป็นการเถียงข้อเท็จจริงที่ศาลอุทธรณ์ชี้ขาดมา ไม่ใช่ฎีกาในข้อกฎหมาย ไม่ต้องพิจารณาฎีกาโจทก์ ต่อไปจึงพิพากษายืนตาม