คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 251/2492

ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ก็ดี พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯก็ดีย่อมไม่ให้ความคุ้มครองแก่ผู้เช่าที่เอาห้องไปให้ผู้อื่นเช่าช่วงโดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้เช่าเดิม

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 ได้ทำสัญญาเช่าห้องของโจทก์ จำเลยมิได้ปฏิบัติตามข้อสัญญาหลายข้อ และเอาห้องรายนี้ไปให้จำเลยที่ 2 เช่าช่วง โดยไม่ได้รับความยินยอมของโจทก์ จึงขอให้ขับไล่ และเรียกค่าเสียหาย จำเลยให้การว่าจำเลยที่ 2 เป็นบริวารของจำเลยที่ 1 มิใช่ผู้เช่าช่วง จำเลยได้รับความคุ้มครองจากพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า และโจทก์มิได้เสียหาย ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ขับไล่จำเลยแต่ยกข้อค่าเสียหาย

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ทางพิจารณาที่ปรากฏมีเหตุพอให้ชี้ว่าได้มีการให้เช่าช่วงจริง ฎีกาจำเลยมิได้โต้เถียงความข้อนี้ประการใดการให้เช่าช่วงนี้ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ก็ดี และพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ ก็ดีไม่คุ้มครองถึง

พิพากษายืน